გულს

გულო, ჩემს ხელთ ხარ ცოტა ხანს,

შემდეგ იქცევი მიწადა,

მანამა სცოცხლობ ჩემთანა,

შენც უნდა იყო ბიჭადა!

რაც-კი რამ სასიცოცხლოა,

შესვი, დალიე ხარბადა:

ზოგი გვირგვინად დაიდგი,

ზოგი ჩაიცვი კაბადა,

საწყევრად ისიცა კმარა,

როცა ვიქცევით ლაფადა;

როს მიწას ვიწვნეთ უგრძნობლად,

ჭია-ღუების საჭმელად,

აღარ გვეცალოს სატირლად,

აღარც სიმღერის სათქმელად,

სამარის ქვასა ზედ ეკრას

ნარი და შამბი სანთელად;

ცა სჭექდეს, წვიმაც დიოდეს,

დილის მზეც ამოდიოდეს,

ურიცხვი გუნდი ყვავილთა

მიწიდამ გამოდიოდეს,

სატრფო ჰკოცნიდეს სატრფოსა,

ჩვენ ერთიც არ მოგვდიოდეს!

1892 წ.