ეკატერინა ჭა[ვჭავაძ]ისას

წინანდლის ვარდო,

სულითა ტრედო,

გულითა წმინდავ, ვით მთისა წყარო!

ვითა ცისკარი,

ხარ მოცინარი,

რომე მხილველის გული ახარო.

იმხიარულე,

ვიდრე სიცოცხლე

შენი მშვენივრებს, ვით ყვავილთ ჯაჭვი;

ვიდრემდის შენ ზე

დაგნათის, ვით მზე,

სიჭაბუკისა ნათელ ვარსკვლავი!

ჭმუნვის ღრუბელი,

გულ-დამაბნელი,

ვიდრე მხიარულს არ შეგხებია;

ვიდრე ამ სოფლის

დაუდგრომელის

ვარდნი ეკლადა არ გარდაგცვლია!

1829 წ.