სანთელი

ღამის ნათელში, მტვერში, მთვარეში,

მიყვარდა სულის შეხება შენი,

თბილისის დაღლილ ქარის თარეში,

კოშკები ძველად ნაგებ-ნაშენი.

მსუბუქი ალით გზებს ეკიდება

ტალღები ნელი და სურნელება,

მე მახსოვს შენი ძველი დიდება

და განშორება აწ მეძნელება.

ყოველდღე მოდის ახალი ტალღა -

მყვირალა, სუსტი და დღევანდელი,

და დროშასავით მე მიმაქვს მაღლა

სანთელი... შენი სული, სანთელი.