სულხან-საბას

დიდო მოხუცო, სამშობლოსათვის

იბრძოდი სულის ამოხდომამდი:

გეჩვენებოდა, რომ საქართველო

იძირებოდა, თითქოს ხომალდი.

და როს ღრუბელი გულს გიბნელებდა,

სამშობლოს ცაზე გამოხლართული,

შენ სამკურნალო ბალახებივით

მოგიკრეფია სიტყვა ქართული, ―

რომ იავარქმნილ სამშობლოს ნაშთად

სიტყვები მაინც გადაგერჩინა...

ვარდსაც და თაფლსაც და პურის მადლსაც

მშობლური სიტყვის მადლი გერჩივნა.

მი მიყვარს სიტკბო შენი სიბრძნისა,

შენს ჭაღარაზე გადმომწვეთარი...

მე მიყვარს შენი სიტყვის მარილი, ―

შენი ხალხისთვის დღესაც მწეთ არი.

ახალნაშენი სამშობლოს შვილი

შენს მხცოვან აჩრდილს ვეალერსები;

შენის ცრემლის რწყვით, შენის ამაგით

გამოკვებულა ჩემი ფესვები...