ოცნება და სინამდვილე

ის პოეზია გაქრა,

იგი ოქრო და ვერცხლი,

დრომ ძველ მიდამოს გაჰკრა

ცოცხალ ცხოვრების ცეცხლი;

და უბოლოოდ მიჰქრის,

როგორც გაშვება ქორის,

მწარე გათიშვა ფიქრთა

და სინამდვილეს შორის;

მაგრამ მე მოველ, მოველ -

მძლავრი გუგუნი ქნარის,

ძალაუფლება ყოველ

დღის ახალ-ახალ ქარის.

რა საჭიროა ნანა,

ან მოგონება ხშირი,

დღეს თანასწორად დგანან:

მზე, პოეტი და გმირი.