დილა კრწანისის ბაღში

ცისკრის შუქი გადეღვარა კრწანისს,

ქარავანი ბორჩალოდან მოდგა;

ვეგებები გუმბათებს და მწვანილს,

მემაწვნეთა უკანასკნელ მოდგმას.

და მძევალი არაგველთა ხიდთან

მხოლოდ ერთი ლამპარიღა ბჟუტავს;

სხივთან ერთად ჩამოვარდა ხიდან

ჩიტისაგან დაკენკილი თუთა.

მე ამ თუთის გაზრდილი ვარ, განა,

მისი სიტკბო ჩემს ძარღვებში წვეთავს;

დიდ მომღერალს მე ვინ დამამგვანა,

ჩემი მიწა თუ არ მექნა მწეთა?!

მოდარებულ ცის ნიშანზე ვხვდები,

შუადღისას უღვთოდ უნდა დაცხეს...

ხე შეირხა მიმოხლილი ფრთებით,

მტრედის გუნდი დააფრინდა ცაცხვებს...