* * *

ნიავი, ია, ნარგიზი,

ავტომობილი კრიალა -

დილამ ასფალტის სარკეზე

ნავივით გაისრიალა.

აგერ მზის ამომთოვრება,

მაღლა ღრუბლების გარდავლა,

მან ერთი ჩემი ცხოვრება

ათას წელს გადაამრავლა.

გადაამრავლა, უმალი,

მსგავსი წუთისა, ჩრდილისა,

და მესმის ხმა იდუმალი:

წამოდექ, ძეო დილისა!

ო, ძეო დილის! აწ განვლის

. გრძნობა სიბნელის ნაფლეთის

აღმოსავლეთის, დასავლის,

ჩრდილოეთის და სამხრეთის.

მზემ, ხმალი რომ არ დაკიდა, -

რაც ფერებია, რაც დავლა,

ცხოვრება კიდევ და კიდევ

ათასზე გადაამრავლა!

მზემ, ლაჟვარდში რომ შეზრდილა

თავისი სახე ნახა და -

ეს ყვავილები, ეს დილა

მარადისობად გახადა.