”დედას პური” და ”პაპას ქლიავი”

თვალზე ცრემლები რომ აგორდება,

ცხოვრება როცა დაგვკბენს სიავით, ―

ძმებო, მითხარით, რათ გვაგონდება

„დედას პური“

და

„პაპას ქლიავი“?

ვიცით, ქლიავი კბილებს დაგვაჭრის

და საჭიროა მეტი განდობა? ―

ჩამორიგდება დედას პურები,

როცა იტყვიან ჩვენს შესანდობარს!

და მაინც გვიყვარს, ვით მონაქროლი

ჩვენი ყრმობიდან წმინდა ნიავი,

სიყვარულის მზით გადანამქრული, ―

„დედას პური“

და

„პაპას ქლიავი“!