შიო მღჳმელისა

შენის დაფნისა იშიოებს ასურსა,

ისავსებს ქართლი ნილო[ჲ]სა ნაკადულთებრ!

ორბობს მოხუცი, მღჳმე ფართობს სამყაროდ,

იბერწისწულებს მრავლად უდაბნოს ესე,

სულსა აღუთისებს, მტუერისა მტუერად დამტევი.

მისივე

ცასა ბეწჳთა ეკიდა, ვნახე კაცი,

და მასვე კაცს[ა] შუბის წუ[ე]რს ედგნეს დარბაზნი.

მუმლსა ზედა ჯდა, მინდორს სდევდა ქურციკთა, -

და ზღუასა ზედა მოარბევდა ცხენითა,

და ესრეთ ღაღადებდა: ”ღმერთო, შენ, კურთხეულ ხარ!”