აზარი
NPLG Wiki Dictionaries გვერდიდან
აზარი – თოფის დამარხვის წესი, გავრცელებული ქართველ მონადირეებში; სრულდებოდა მონადირის მიერ მთელი მისი სამონადირეო პრაქტიკის განმავლობაში გარკვეული რაოდენობის (ზოგან ასი, ზოგან ათასი) ნადირის დახოცვის შემდეგ. ამ წესის დარღვევა, ხალხური რწმენით, ნადირთპატრონის რისხვას იწვევდა და მონადირე სასტიკად ისჯებოდა (სიკვდილითაც კი). აზარს, უპირატესად, შეადგენდა წმინდა, ჩლიქიანი ნადირი; კურდღელი, მელა, მგელი და დათვი აზარში არ ითვლებოდნენ. რამდენ აზარსაც აათავებდა მონადირე, თოფი იმდენჯერ უნდა დაემარხა (ხშირად, სამი დღით. საქართველოს ზოგიერთ კუთხეში აზარის ამთავებელი მონადირე ნადირობას საბოლოოდ აღიკვეთდა).
ლიტერატურა
- ვაჟა-ფშაველა. აფხუშოობა // ივერია. 1886, № 141;
- ა. რობაქიძე. კოლექტიური ნადირობის გადმონაშთები რაჭაში // შრომის ორგანიზაციის ფორმები ძველი საქართველოს სახალხო მეურნეობაში. თბ., 1941, გვ. 173-174;
- შ. ძიძიგური. ქართული დიალექტების ქრესტომათია ლექსიკონითურთ. თბ., 1956;
- ე. ვირსალაძე. ქართველ მთიელთა ზეპირსიტყვიერება. მთიულეთ-გუდამაყარი. თბ., 1958;
- ო. ქაჯაია. მასალები მოხეური კილოს ლექსიკონისათვის // სამხრეთ ოსეთის სახელმწიფო პედაგოგიური ინსტიტუტი შრომები. 1967;
- პ. ხუბუტია. თუშური კილო. 1969.
