ბუაჩიძე თამაზ
თამაზ ბუაჩიძე – (1930-2001) - ფილოსოფიის მეცნიერებათა დოქტორი (1997), პროფესორი (1991), დაიბადა თბილისში; დაამთავრა თბილისის სახელმწიფო უნივერსიტეტის ფილოსოფიის ფაკულტეტი; 1958-1961 წლებში სწავლობდა ასპირანტურაში ფილოსოფიის სპეციალობით. 1995-1997 წლებში იყო საქართველოს ფილოსოფიურ მეცნიერებათა აკადემიის აკადემიკოსი, ხოლო 1997 წლიდან გელათის აკადემიის აკადემიკოსი. 1966 წლიდან მუშაობდა საქართველოს მეცნიერებათა აკადემიის ფილოსოფიის ინსტიტუტის ჯერ - სწავლულ მდივნად, შემდეგ. - დირექტორის მოადგილედ, ხოლო 1997 წლიდან - დირექტორად.
თ. ბუაჩიძე მუშაობდა ფილოსოფიური ანთროპოლოგიის, გნოსეოლოგიის, აქსიოლოგიის, ფილოსოფიის ისტორიის პრობლემებზე. მისი აზრით, ადამიანი მხოლოდ მაშინ ცხოვრობს თავისი მოწოდების შესაბამისად, როცა მისი ქმედება დაუინტერესებელია, უანგაროა; გნოსეოლოგიაში ეს პრინციპი გამოვლინდება, როგორც ობიექტურობა, საგნის სიყვარული, ხოლო აქსიოლოგიაში - როგორც გონითი სიყვარული - „აგაპე“.
თხზულებები
- „ჭეშმარიტების ობიექტურობის შესახებ“ (თბილისი, 1964);
- „ჰეგელი და ფილოსოფიის არსების პრობლემა“ (თბილისი, 1976);
- „Гегель о сущности философии“ (Тбилиси, 1981);
- „თანამედროვე ბურჟუაზიული ფილოსოფიის სათავეებთან“ (თბილისი, 1986);
- „სიცოცხლის ფილოსოფია“ (თბილისი, 1991).
