კაფია
NPLG Wiki Dictionaries გვერდიდან
კაფია – წინასწარი მომზადების გარეშე ნათქვამით სატირულ-იუმორისტული ხასიათის ლექსი. არსებობს მისი ორი სახე მონოლოგური (ცალფა) და დიალოგური (ორფა) კაფია. ცალფა კაფია მთელ საქართველოშია გავრცელებული, ხოლო ორფა კაფია, რასაც ფშავში მილექსებას ანუ შემღერებას, ხევსურეთში კი თავისპირის ლექსს უწოდებენ, ფშაური პოეზიის დამახასიათებელ მოვლენას წარმოადგენს.
მონოლოგური კაფიის ნიმუშია:
- ჩონქარაი ვარ ღვერათი,
- დავდივარ როგორც კერატი,
- წაწალს დავპირდი ჩუსტებსა
- ვითომ თავადა ვკერავდი.
დიალოგური კაფიისა კი:
- – ჩემთან გადმოხე ფრუშკაო,
- ქალს მოგცემ, როგორც ეთერი,
- – მე ეთერივით არ მინდა,
- ბეჩავი მინდა ჩემ ფერი
და ა. შ.
კაფიის საუცხოო ოსტატები იყვნენ ფშაველი მოლექსეები მერცხალა ფოთოლაშვილი (ფოთოლათ მერცხალა), ჯაბანი მინდოდაური, კარატიელი წიწოშვილი (წიწოთ კარატიელი), ყრუვ გიორგი და სხვ.
გ. შეთეკაური
ლიტერატურა
- მ. ჩიქოვანი, ქართული ხალხური სიტყეიერების ისტორია, თბ., 1956, გვ. 35-36.
- ვაჟა-ფშაველა, ტ. VII, თბ., 1956, გვ. 96-98;
- ევ. კოტეტიშვილი, ქართული ფოლკლორი ხალხური პოეზია, თბ., 1961, გვ. 387;
- ა. ცანავა, გალექსება-გაშაირება და ფშაური კაფია, თბ., 1964;
- ყრუვ გიორგი, კაფიები, ლევან ბოძაშვილის გამოცემა, 1973.
