კაჭახიძე გიორგი
კაჭახიძე გიორგი — (1907 – 1979), მწერალი, პოეტი და ფილოლოგი. დაიბადა სოფელ დიდ ჯიხაიშში (სამტრედია). საშუალო განათლება მშობლიურ სოფელში მიიღო. იმავე წელს სწავლა გააგრძელა თსუ-ს ფილოლოგიის ფაკულტეტზე, რომელიც 1930 წელს დაამთავრა. სტუდენტობიდანვე დაუკავშირდა გაზეთ „ახალგაზრდა კომუნისტის” გარშემო არსებულ ლიტერატურულ წრეს, აქვე გამოქვეყნდა მისი პირველი ლექსებიც. საზოგადოების ყურადღება მიიპყრო ნიჭიერი ლიტერატორის პირველმა წიგნებმა; განსაკუთრებით აღსანიშნავია ვრცელი პოეტური ნაწარმოები „ის უბანი და ის კარმიდამო“, რომელიც მწერლის ნახევარსაუკუნოვანი თავდადებული შემოქმედებითი შრომის შედეგს წარმოადგენს. მან არაერთი პოეტური კრებულით გაამდიდრა ჩვენი საბავშვო ლიტერატურა: „ალუბლები ყვავიან“, „სწავლასა და სიხარულში“, „მალხაზებისათვის არც მიმღერია“ და სხვა. გიორგი კაჭახიძეს ეკუთვნის მონოგრაფია შიო მღვიმელზე. დაკრძალულია დიდუბის პანთეონში.
- ყვავილები დედას
- დედის სითბო, დედის ხელი
- ვის არ უღებს ქვეყნის კარებს!
- ცეროდენა რომ ვიყავი,
- სულ ვნატრობდი შინ და გარეთ:
- საჩუქარი კარგზე კარგი
- რა მეშოვნა იმისთანა,
- სიხარულით, სიყვარულით
- დედიკოსთვის მიმეტანა.
- ყელსაბამი ვერ შევკადრე,
- ვერც პატარა ჭრელი ბურთი...
- ვარჩიე და ბოლოს დედას
- მივუტანე ბატიბუტი.
- ცეროდენა რომ ვიყავი,
- სულ პატარა ცელქი ბავშვი,
- არაფერი, არაფერი
- არ მიყვარდა ისე მაშინ,
- როგორც თეთრი ბატიბუტი
- ჩაფიფქული კალათაში.
- დღეს დიდი ვარ, სკოლაში ვარ,
- ნაკადულებს წყაროდ ვერთვი,
- მომავლისკენ მივაბიჯებ,
- არ მერევა შავში თეთრი.
- გაიზარდა ჩვენი ეზოც,
- ჩვენი სახლის აივნები
- და დედისთვის მიმაქვს ახლა
- ჩემი ბაღის ყვავილები.
