ლუის-ფეის-რეინისის მოდელი
ლუის-ფეის-რეინისის მოდელი - (Levis-Fei-Ranis model), უმუშევრობის ეკონომიკური მოდელი განვითარებად ქვეყნებში, რომელიც შექმნა ლუისმა 1954-1958 წლებში და განავითარეს ფეისმ და რეინისმა 1964 წელს. მოდელში დასაბუთებულია ეკონომიკის სამრეწველო და სასოფლო-სამეურნეო სექტორებად დაყოფის აუცილებლობა და განხილულია მათ შორის სამუშაო ძალის მოძრაობის პრობლემები. სასოფლო-სამეურნეო სექტორში, რომელიც აწარმოებს არსებობისათვის აუცილებელ საშუალებებს, არის ჭარბი სამუშაო ძალა, რომელიც თანდათანობით გადაადგილდება სამრეწველო სექტორში. ამ უკანასკნელის მიერ სამუშაო ძალის შთანთქმა დამოკიდებულია კაპიტალის დაგროვების ტემპზე და, შესაბამისად, მოგების დონეზე. ლუისი განიხილავდა ხელფასის დონეს მრეწველობაში მუდმივ სიდიდედ, რომელიც დაკავშირებულია საარსებო მინიმუმთან სასოფლო-სამეურნეო სექტორში, სრული დასაქმება კი მიიღწევა მაშინ, როდესაც ჭარბი სამუშაო ძალა გადავა სასოფლო-სამეურნეოდან სამრეწველო რაიონებში და მას მთლიანად შთანთქავს მრეწველობა. ამ მოდელმა მნიშვნელოვანი წვლილი შეიტანა ქალაქისა და სოფლის ურთიერთობის პრობლემების გარკვევაში, ამასთან, ემპირიულმა გამოთვლებმა უარყო მისი ორი ძირითადი დებულება: პირველი, როგორც წესი, სასოფლო-სამეურნეო რაიონებში არ არის მაღალი უმუშევრობა სამრეწველო რაიონებთან შედარებით; მეორე, მრეწველობაში ხელფასი არ არის მუდმივი სიდიდე და განუწყვეტლივ იზრდება, რაც მნიშვნელოვნად განსხვავდება ხელფასის დონისაგან სოფლის მეურნეობაში.
