სვიმონ II
სვიმონ II – ქართლის მეფე 1619-1631 წლებში, ბაგრატ VII-ის (ბაგრატ-ხანი) ძე.ირანში გაზრდილი.
ირანში გაზრდილი, მცირეწლოვანი, მაჰმადიანი სვიმონი ქართლის ხანად დანიშნა შაჰ-აბას I-მა (1687-1629წწ.) და „ვექილად და ხელმძღვანელად“ დაუყენა გიორგი სააკაძე. რომელიც ქართლის ფაქტობრივი გამგებელი გახდა, ისევე როგორც მისი წინამორბედი ბაგრატი, სვიმონიც ირანის მოხელე - ხანი იყო, თუმცა ქართულ წყაროებში იგი მეფედ მოიხსენიება.
1625 წლის მარტში გიორგი სააკაძის მეთაურობით ირანის წინააღმდეგ აჯანყების დროს, სვიმონ II ყიზილბაშებთან ერთად თბილისიდან გაიქცა და აღჯაყალის ციხეში (დღევანდელი მარნეულის რაიონი) ჩაიკეტა. ქართლ-კახეთში კი კახეთის მეფე თეიმურაზ I (1606-1660 წწ.) გამეფდა.
1625 წლის 1 ივლისს მარაბდის ველზე ყიზილბაშთა წინააღმდეგ გამართულ ბრძოლაში ქართველების დამარცხების შემდეგ, შაჰ-აბასმა სვიმონ II აღადგინა ქართლის ხანად, მაგრამ მისი ხელისუფლება მხოლოდ თბილისსა და ქვემო ქართლზე ანი საბარათიანოზე ვრცელდებოდა. თბილისის ციხე თვით ყიზილბაშთა სახელოვანმა სარდალმა ისა-ხან ყორჩიბაშმა გაამაგრა და სვიმონ მეფე იქ დატოვა. ყორჩიბაშის საქართველოდან წასვლის შემდეგ სვიმონი ვერ ბედავდა ციხიდან გამოსვლას და „ვერცა პატრონობდა ქართლსა“. ქართლის დანარჩენ ნაწილს ფაქტობრივად თეიმურაზ I განაგებდა.
ბაზალეთის ტბასთან 1626 წელს გიორგი სააკაძეზე გამარჯვების შემდეგ, ზურაბ არაგვის ერისთავმა უღალატა თეიმურაზ I-ს, სვიმონ II-სკი „მისცა საფიცარი დიდი და... გააბატონა და მიუყენა ქართლი“, მაგრამ შემდგომში სვიმონ II-საც უღალატა.
1631 წელს ზურაბ ერისთავმა ვერაგულად მოკლა ცხვილოში მასზე მინდობილი მძინარე სვიმონ-ხანი და მისი მოკვეთილი თავი თეიმურაზ I-ს გაუგზავნა. ამის შემდეგ თეიმურაზ I ისევ ქართლ-კახეთის მეფე გახდა.
