მონღოლეთ-საქართეელოს ზავი 1243
(ახალი გვერდი: მონღოლეთ-საქართეელოს ზავი 1243 მონღოლეთ-საქართეელოს ზავი 1243 - ა...) |
|||
| ხაზი 1: | ხაზი 1: | ||
| − | მონღოლეთ-საქართეელოს ზავი 1243 | + | '''მონღოლეთ-საქართეელოს ზავი 1243''' - არსენ ჭყონდიდელ-მწიგნობართუხუცესის ოქროს-ოურდოში დიპლომატიურმა მისიამ შესაძლებელი გახადა მონღოლებსა და [[საქართველო]]ს შორის [[საზავო ხელშეკრულება|საზავო ხელშეკრულების]] დადება. არსენის ელჩობის შედეგად მოხდა „საქართველოსა და მონღოლთა საყაენოს შორის ზოგადი პოლიტიკური და საზავო შეთანხმება“. საქართველო-მონღოლეთის [[ზავი]] ქოსედაღის ბრძოლის (1243 წლის 3 ივლისი) მომდევნო პერიოდში, 1243 დაიდო. [[სახელმწიფო|სახელმწიფოთა]] შორის ზავის საკითხი საბოლოოდ ყარაყორუმში წყდებოდა – რუსუდანის ელჩმა (ჰამადოლა) ყარაყორუმიდან პასუხით დაიგვიანა, თან დიდი ყაენიც გარდაიცვალა. ამიტომ ამ მისიამ თავისი მნიშენელობა დაკარგა. ასეთი დიპლომატიური დატვირთვა არსენ მწიგნობართუსუცეს-ჭყონდიდელის ელჩობამ შეასრულა, ხოლო ბათო-ყაენთან ზავმა საბოლოო იურიდიული ძალის მქონე დოკუმენტის ფუნქცია შეიძინა – გადაწყდა საქართველოს ჩრდილოეთის ულუსისადმის უშუალო დამორჩილება, მონღოლეთ-საქართეელოს ზავიის პირობებით: |
| − | + | ||
| − | წლის 3 ივლისი) მომდევნო პერიოდში, 1243 დაიდო. | + | 1. საქართველოს ხელისუფლებამ მონღოლთა ყაენის უზენაესობა ცნო. 2<br /> |
| − | მისიამ თავისი მნიშენელობა დაკარგა. ასეთი დიპლომატიური დატვირთვა არსენ მწიგნობართუსუცეს-ჭყონდიდელის ელჩობამ შეასრულა, ხოლო ბათო-ყაენთან ზავმა საბოლოო იურიდიული ძალის მქონე დოკუმენტის ფუნქცია შეიძინა – გადაწყდა | + | მეფის ხელისუფლება და სამეფო ტახტი ხელუხლებელი რჩებოდა. <br /> |
| − | საქართველოს ჩრდილოეთის ულუსისადმის უშუალო დამორჩილება, მონღოლეთ-საქართეელოს ზავიის პირობებით: 1. საქართველოს ხელისუფლებამ მონღოლთა ყაენის უზენაესობა ცნო. 2 | + | 3. ქეეყნის ერთიანობა – „ყოველი საქართველო“ შენარჩუნდა. <br /> |
| + | 4. მმართველობის სისტემაში მნიშვნელოვანი ცვლილებების შეტანა არ მოხდა. <br /> | ||
| + | 5. რუსუდანს [[თბილისი|თბილისში]], ქვეყნის დედაქალაქში დაბრუნების უფლება მიეცა. <br /> | ||
| + | 6. საქართველოს სასელმწიფოს სხვა მნიშვნელოვანი პუნქტებიც დაუბრუნდა – მონღოლებმა „პატივი უყვეს მეფესა და მთავართა საქართველოსათა, მისცეს ყოველი საქართველო, ტფილისი, სამშვილდე“ ([[ჟამთააღმწერელი]]). 7. საქართველოს ტახტის პრეტენდესტს მეფობის უფლება მონღოლთაგან ეძლევა და ყაენის მიერ მტკიცდება. <br /> | ||
| + | 8. დასავლეთ საქართველო, რომელიც მონღოლებს უშუალოდ არ დაუპყრიათ, მონღოლთა იმპერიის შემადგენლობაში იქნა შეყვანილი. მონღოლთა უმაღლესი მოხელე და მათი ჯარი დასავლეთში არ იქნა ჩაყენებული, მაგრამ როგორც საქართველის სამეფოს ნაწილს, რუსუდანის მმართეელობის ხანაში, ლიხს-იქითს ყაენისათვის ხარკი უნდა გადაეხადა. <br /> | ||
| + | 9. საქართველოს დაეკისრა ხარკი– 50 (40) ათასი „პერპერა“ (ოქროს ფული). <br /> | ||
| + | 10. საქართველთს სამეფოს სამხედრო ძალის გამოყვანა და მონღოლთა დროშით ლაშქრობებში მონაწილეობა დაევალა, | ||
==წყაროები და ლიტერატურა== | ==წყაროები და ლიტერატურა== | ||
| − | პლანო კარპისი. ისტორია მონღოლებისა, რომელითაც ჩვენ თათრებს ვუწოდებთ. გ. ქოქოძის თარგმ-ი, | + | * პლანო კარპისი. ისტორია მონღოლებისა, რომელითაც ჩვენ თათრებს ვუწოდებთ. გ. ქოქოძის თარგმ-ი, „მსკი“, ნაკე. 2, |
| − | თბ | + | * თბ. 1942; |
| − | ჯავახიშვილი ივ | + | * [[ჯავახიშვილი ივანე|ჯავახიშვილი ივ]]. ქართველი ერის ისტორია, წგ. 3, თბ. 1966 (თხზ. ტ. 3, თბ., 1982). |
==წყარო== | ==წყარო== | ||
* [[ქართული დიპლომატიური ლექსიკონი]] | * [[ქართული დიპლომატიური ლექსიკონი]] | ||
[[კატეგორია:საზავო ხელშეკრულებები]] | [[კატეგორია:საზავო ხელშეკრულებები]] | ||
| + | [[კატეგორია:მონღოლეთ-საქართველოს ზავი]] | ||
13:43, 24 მაისი 2024-ის ვერსია
მონღოლეთ-საქართეელოს ზავი 1243 - არსენ ჭყონდიდელ-მწიგნობართუხუცესის ოქროს-ოურდოში დიპლომატიურმა მისიამ შესაძლებელი გახადა მონღოლებსა და საქართველოს შორის საზავო ხელშეკრულების დადება. არსენის ელჩობის შედეგად მოხდა „საქართველოსა და მონღოლთა საყაენოს შორის ზოგადი პოლიტიკური და საზავო შეთანხმება“. საქართველო-მონღოლეთის ზავი ქოსედაღის ბრძოლის (1243 წლის 3 ივლისი) მომდევნო პერიოდში, 1243 დაიდო. სახელმწიფოთა შორის ზავის საკითხი საბოლოოდ ყარაყორუმში წყდებოდა – რუსუდანის ელჩმა (ჰამადოლა) ყარაყორუმიდან პასუხით დაიგვიანა, თან დიდი ყაენიც გარდაიცვალა. ამიტომ ამ მისიამ თავისი მნიშენელობა დაკარგა. ასეთი დიპლომატიური დატვირთვა არსენ მწიგნობართუსუცეს-ჭყონდიდელის ელჩობამ შეასრულა, ხოლო ბათო-ყაენთან ზავმა საბოლოო იურიდიული ძალის მქონე დოკუმენტის ფუნქცია შეიძინა – გადაწყდა საქართველოს ჩრდილოეთის ულუსისადმის უშუალო დამორჩილება, მონღოლეთ-საქართეელოს ზავიის პირობებით:
1. საქართველოს ხელისუფლებამ მონღოლთა ყაენის უზენაესობა ცნო. 2
მეფის ხელისუფლება და სამეფო ტახტი ხელუხლებელი რჩებოდა.
3. ქეეყნის ერთიანობა – „ყოველი საქართველო“ შენარჩუნდა.
4. მმართველობის სისტემაში მნიშვნელოვანი ცვლილებების შეტანა არ მოხდა.
5. რუსუდანს თბილისში, ქვეყნის დედაქალაქში დაბრუნების უფლება მიეცა.
6. საქართველოს სასელმწიფოს სხვა მნიშვნელოვანი პუნქტებიც დაუბრუნდა – მონღოლებმა „პატივი უყვეს მეფესა და მთავართა საქართველოსათა, მისცეს ყოველი საქართველო, ტფილისი, სამშვილდე“ (ჟამთააღმწერელი). 7. საქართველოს ტახტის პრეტენდესტს მეფობის უფლება მონღოლთაგან ეძლევა და ყაენის მიერ მტკიცდება.
8. დასავლეთ საქართველო, რომელიც მონღოლებს უშუალოდ არ დაუპყრიათ, მონღოლთა იმპერიის შემადგენლობაში იქნა შეყვანილი. მონღოლთა უმაღლესი მოხელე და მათი ჯარი დასავლეთში არ იქნა ჩაყენებული, მაგრამ როგორც საქართველის სამეფოს ნაწილს, რუსუდანის მმართეელობის ხანაში, ლიხს-იქითს ყაენისათვის ხარკი უნდა გადაეხადა.
9. საქართველოს დაეკისრა ხარკი– 50 (40) ათასი „პერპერა“ (ოქროს ფული).
10. საქართველთს სამეფოს სამხედრო ძალის გამოყვანა და მონღოლთა დროშით ლაშქრობებში მონაწილეობა დაევალა,
წყაროები და ლიტერატურა
- პლანო კარპისი. ისტორია მონღოლებისა, რომელითაც ჩვენ თათრებს ვუწოდებთ. გ. ქოქოძის თარგმ-ი, „მსკი“, ნაკე. 2,
- თბ. 1942;
- ჯავახიშვილი ივ. ქართველი ერის ისტორია, წგ. 3, თბ. 1966 (თხზ. ტ. 3, თბ., 1982).
