კონსტანტინე I (ლიხთ-იმერეთის მეფე)
| ხაზი 1: | ხაზი 1: | ||
'''კონსტანტინე I''' – ლიხთ-იმერეთის მეფე 1293-1327. | '''კონსტანტინე I''' – ლიხთ-იმერეთის მეფე 1293-1327. | ||
| − | [[დავით ნარინი]]ს გარდაცვალების შემდეგ ლიხთ-იმერეთში ტახტს „პირმშოების ძალით“ ეუფლება კონსტანტინე. მეფის მთელი ხელმწიფური ნება და ენერგია შინადინასტიურ ბრძოლას შეეწირა. წყაროთა მოწმობით, მას გამეფებისთანავე აუმხედრდა საკუთარი ძმა [[მიქელი ( | + | [[დავით ნარინი]]ს გარდაცვალების შემდეგ ლიხთ-იმერეთში ტახტს „პირმშოების ძალით“ ეუფლება კონსტანტინე. მეფის მთელი ხელმწიფური ნება და ენერგია შინადინასტიურ ბრძოლას შეეწირა. წყაროთა მოწმობით, მას გამეფებისთანავე აუმხედრდა საკუთარი ძმა [[მიქელი (ლიხთ-იმერეთის მეფე)|მიქელი]], რომელმაც შეძლო [[რაჭა]]-[[ლეჩხუმი]]ს და [[არგვეთი]]ს დაპყრობა. „დღეთა მათთა იშლებოდა სამეფო“. ასეთ ვითარებაში ხელსაყრელი პირობები შემუშავდა დასავლეთ საქართველოს დაქუცმაცებისა და შედეგმაც არ დააყოვნა: დაიმკვიდრა დადიანმა „სრულად ოდიში [[ანაკოფია]]მდე. ეგრეთვე შერვაშიძემ აფხაზეთი და გურიელმა [[გურია]] და სვანთა ერისთავმან [[სვანეთი|სუანეთი]]”. |
ცალკე აღსანიშნავია კონსტანტინე დავითის ძის ღვაწლი [[იერუსალიმის ჯვრის მონასტერი|იერუსალიმის ჯვრის]] „გაცხოველება-განახლების” საქმეში. მისი ინიციატივით და საფასით ჩატარებულა აქ სარესტავრაციო სამუშაოები, რის აღსანიშნავადაც განუწესებიათ „[[აღაპი]] და [[პანაშვიდი]] აფხაზთა მეფეთა მეფისა კონსტანტინესი, ჯვრისა მონასტრისა ახლად შემკაზმავისა“. | ცალკე აღსანიშნავია კონსტანტინე დავითის ძის ღვაწლი [[იერუსალიმის ჯვრის მონასტერი|იერუსალიმის ჯვრის]] „გაცხოველება-განახლების” საქმეში. მისი ინიციატივით და საფასით ჩატარებულა აქ სარესტავრაციო სამუშაოები, რის აღსანიშნავადაც განუწესებიათ „[[აღაპი]] და [[პანაშვიდი]] აფხაზთა მეფეთა მეფისა კონსტანტინესი, ჯვრისა მონასტრისა ახლად შემკაზმავისა“. | ||
მიმდინარე ცვლილება 01:42, 22 ივნისი 2024 მდგომარეობით
კონსტანტინე I – ლიხთ-იმერეთის მეფე 1293-1327.
დავით ნარინის გარდაცვალების შემდეგ ლიხთ-იმერეთში ტახტს „პირმშოების ძალით“ ეუფლება კონსტანტინე. მეფის მთელი ხელმწიფური ნება და ენერგია შინადინასტიურ ბრძოლას შეეწირა. წყაროთა მოწმობით, მას გამეფებისთანავე აუმხედრდა საკუთარი ძმა მიქელი, რომელმაც შეძლო რაჭა-ლეჩხუმის და არგვეთის დაპყრობა. „დღეთა მათთა იშლებოდა სამეფო“. ასეთ ვითარებაში ხელსაყრელი პირობები შემუშავდა დასავლეთ საქართველოს დაქუცმაცებისა და შედეგმაც არ დააყოვნა: დაიმკვიდრა დადიანმა „სრულად ოდიში ანაკოფიამდე. ეგრეთვე შერვაშიძემ აფხაზეთი და გურიელმა გურია და სვანთა ერისთავმან სუანეთი”.
ცალკე აღსანიშნავია კონსტანტინე დავითის ძის ღვაწლი იერუსალიმის ჯვრის „გაცხოველება-განახლების” საქმეში. მისი ინიციატივით და საფასით ჩატარებულა აქ სარესტავრაციო სამუშაოები, რის აღსანიშნავადაც განუწესებიათ „აღაპი და პანაშვიდი აფხაზთა მეფეთა მეფისა კონსტანტინესი, ჯვრისა მონასტრისა ახლად შემკაზმავისა“.
მეფე კონსტანტინე 1327 წელს გარდაიცვალა.
