სენ-სანსი შარლ კამილ
მ (მომხმარებელმა Tkenchoshvili გვერდი „სენ-სანსი შარლ კამილ“ გადაიტანა გვერდზე „შარლ კამილ სენ-სანსი“) |
|||
| (ერთი მომხმარებლის ერთი შუალედური ვერსია არ არის ნაჩვენები.) | |||
| ხაზი 1: | ხაზი 1: | ||
'''შარლ კამილ სენ-სანსი''' – (9. X. 1835, პარიზი, – 6. XII. 1921, ალჟირი; დაკრძალულია პარიზში], ფრანგი კომპოზიტორი, პიანისტი, [[დირიჟორი]], მუსიკის კრიტიკოსი და საზოგადო მოღვაწე. 1848-იდან სწავლობდა პარიზის კონსერვატორიაში. ფ. ბენუასთან ([[ორგანი]]) და ფ. ჰალევისთან (კომპოზიცია). მუშაობდა ორგანისტად პარიზის ტაძრებში (1853-77). [[ფორტეპიანო]]ზე დაკვრას ასწავლიდა ლ. ნიდერმაიერის სკოლაში (1861-65). იგი იყო ეროვნული სამუსიკო საზოგადოების ერთ-ერთი ორგანიზატორი (1871). როგორც პიანისტი და დირიჟორი, კონცერტებს მართავდა მრავალ ქვეყანაში. სენ-სანსის მუსიკას ახასიათებს მელოდიური სიმდიდრე, კოლორიტის ფერადოვნება, ნათელი ლირიკა, კეთილშობილური პათეტიკა, ხალხური და ყოფით მუსიკასთან სიახლოვე. მისი საუკეთესო ნაწარმოებებია: ოპერა „სამსონ და დალილა“ (1877, ვაიმარი), სიმფონიური [[პოემა (მუსიკალური)|პოემა]] „სიკვდილის ცეკვა“ (1874), III კონცერტი (1880), „ინტროდუქცია და რონდო კაპრიჩიოზო“ (1863) ვიოლინოსა და ორკესტრისათვის. II, IV, V საფორტეპიანო (1868, 1875, 1896) და II სავიოლონჩელო (1902) კონცერტები, ფანტაზია ორკესტრისათვის „ცხოველების კარნავალი“ (1886) და სხვ. სენ-სანსი კრიტიკული წერილების ავტორიცაა. თეორიული ხასიათის ნაშრომებიდან აღსანიშნავია „ჰარმონია და მელოდია“ (1885), მასვე ეკუთვნის ლექსების 2 კრებული. | '''შარლ კამილ სენ-სანსი''' – (9. X. 1835, პარიზი, – 6. XII. 1921, ალჟირი; დაკრძალულია პარიზში], ფრანგი კომპოზიტორი, პიანისტი, [[დირიჟორი]], მუსიკის კრიტიკოსი და საზოგადო მოღვაწე. 1848-იდან სწავლობდა პარიზის კონსერვატორიაში. ფ. ბენუასთან ([[ორგანი]]) და ფ. ჰალევისთან (კომპოზიცია). მუშაობდა ორგანისტად პარიზის ტაძრებში (1853-77). [[ფორტეპიანო]]ზე დაკვრას ასწავლიდა ლ. ნიდერმაიერის სკოლაში (1861-65). იგი იყო ეროვნული სამუსიკო საზოგადოების ერთ-ერთი ორგანიზატორი (1871). როგორც პიანისტი და დირიჟორი, კონცერტებს მართავდა მრავალ ქვეყანაში. სენ-სანსის მუსიკას ახასიათებს მელოდიური სიმდიდრე, კოლორიტის ფერადოვნება, ნათელი ლირიკა, კეთილშობილური პათეტიკა, ხალხური და ყოფით მუსიკასთან სიახლოვე. მისი საუკეთესო ნაწარმოებებია: ოპერა „სამსონ და დალილა“ (1877, ვაიმარი), სიმფონიური [[პოემა (მუსიკალური)|პოემა]] „სიკვდილის ცეკვა“ (1874), III კონცერტი (1880), „ინტროდუქცია და რონდო კაპრიჩიოზო“ (1863) ვიოლინოსა და ორკესტრისათვის. II, IV, V საფორტეპიანო (1868, 1875, 1896) და II სავიოლონჩელო (1902) კონცერტები, ფანტაზია ორკესტრისათვის „ცხოველების კარნავალი“ (1886) და სხვ. სენ-სანსი კრიტიკული წერილების ავტორიცაა. თეორიული ხასიათის ნაშრომებიდან აღსანიშნავია „ჰარმონია და მელოდია“ (1885), მასვე ეკუთვნის ლექსების 2 კრებული. | ||
| + | |||
| + | [[თბილისის ოპერისა და ბალეტის თეატრი|თბილისის საოპერო თეატრი]]ს სცენაზე იდგმებოდა სენ-სანსის ოპერები „სამსონ და დალილა“ (1894-95, 1926-1936, 1940-44) და „ფრინა“ (1908-09). | ||
მიმდინარე ცვლილება 23:01, 9 მაისი 2025 მდგომარეობით
შარლ კამილ სენ-სანსი – (9. X. 1835, პარიზი, – 6. XII. 1921, ალჟირი; დაკრძალულია პარიზში], ფრანგი კომპოზიტორი, პიანისტი, დირიჟორი, მუსიკის კრიტიკოსი და საზოგადო მოღვაწე. 1848-იდან სწავლობდა პარიზის კონსერვატორიაში. ფ. ბენუასთან (ორგანი) და ფ. ჰალევისთან (კომპოზიცია). მუშაობდა ორგანისტად პარიზის ტაძრებში (1853-77). ფორტეპიანოზე დაკვრას ასწავლიდა ლ. ნიდერმაიერის სკოლაში (1861-65). იგი იყო ეროვნული სამუსიკო საზოგადოების ერთ-ერთი ორგანიზატორი (1871). როგორც პიანისტი და დირიჟორი, კონცერტებს მართავდა მრავალ ქვეყანაში. სენ-სანსის მუსიკას ახასიათებს მელოდიური სიმდიდრე, კოლორიტის ფერადოვნება, ნათელი ლირიკა, კეთილშობილური პათეტიკა, ხალხური და ყოფით მუსიკასთან სიახლოვე. მისი საუკეთესო ნაწარმოებებია: ოპერა „სამსონ და დალილა“ (1877, ვაიმარი), სიმფონიური პოემა „სიკვდილის ცეკვა“ (1874), III კონცერტი (1880), „ინტროდუქცია და რონდო კაპრიჩიოზო“ (1863) ვიოლინოსა და ორკესტრისათვის. II, IV, V საფორტეპიანო (1868, 1875, 1896) და II სავიოლონჩელო (1902) კონცერტები, ფანტაზია ორკესტრისათვის „ცხოველების კარნავალი“ (1886) და სხვ. სენ-სანსი კრიტიკული წერილების ავტორიცაა. თეორიული ხასიათის ნაშრომებიდან აღსანიშნავია „ჰარმონია და მელოდია“ (1885), მასვე ეკუთვნის ლექსების 2 კრებული.
თბილისის საოპერო თეატრის სცენაზე იდგმებოდა სენ-სანსის ოპერები „სამსონ და დალილა“ (1894-95, 1926-1936, 1940-44) და „ფრინა“ (1908-09).
