ვარდანისძე ივანე (III)
მ (მომხმარებელმა Tkenchoshvili გვერდი „ვარდანისძე ივანე (III)“ გადაიტანა გვერდზე „ივანე (III) ვარდანისძე“ გ...) |
(→წყარო) |
||
| (ერთი მომხმარებლის 7 შუალედური ვერსიები არ არის ნაჩვენები.) | |||
| ხაზი 1: | ხაზი 1: | ||
| − | '''ივანე/იოვანე (III) ვარდანისძე''' - [[სვანთა ერისთავი]], [[მეჭურჭლეთუხუცესი]], პროტოსტრატორი, [[მანდატურთუხუცესი]] XI-XII სს-თა მიჯნაზე. იგი უნდა იყოს შვილი გიორგი II-ის თანამედროვე სვანთა | + | '''ივანე/იოვანე (III) ვარდანისძე''' - [[სვანთა ერისთავი]], [[მეჭურჭლეთუხუცესი]], პროტოსტრატორი, [[მანდატურთუხუცესი]] XI-XII სს-თა მიჯნაზე. იგი უნდა იყოს შვილი [[გიორგი II]]-ის წინააღმდეგ ამბოხებული გიორგი II-ის თანამედროვე [[სვანთა ერისთავი|სვანთა ერისთავ]] [[ვარდან (II) ვარდანისძე|ვარდან (II) ვარდანისძისა]], რომელიც გიორგი მეფემ წყალობით შემოირიგა. იხსენიება მესტიისა და ლაბეჭინის ხატების წარწერებში, რომლებსაც [[ჩუბინაშვილი გიორგი|გ. ჩუბინაშვილი]] XI-XII სს-თა მიჯნის ქართული ჭედურობის ნიმუშებად მიიჩნევს. |
| + | |||
| + | ლაბეჭინის ხატის წარწერაში იოვანე, გარდა სვანთა [[ერისთავი|ერისთავობისა]], ფლობს მეჭურჭლეთუხუცესის თანამდებობას: „''მე, იოვანე ვარდანის ძემან, სუანთა ერისთავმან და მეჭურჭლეთა უხუცესმან მოვჭედე ხატი ესე...''“. ლაბეჭინის ხატის წარწერაში იოვანე სვანთა ერისთავის სამოხელეო ტიტულებს პროტოსტრატორიც შეემატა: „''მე, იოვანე ვარდანისძემან, სუანთა ერისთავმან და მეჭურჭლეთუხუცესმან და პროტოსტრატორმან, მოვჭედე ხატი ესე წმიდისა გიორგისა და დავასუენე საყდარსა შინა ოჩამისასა''“. პროტოსტრატორი მიჩნეულია [[ამირახორი]]ს ფარდ ბიზანტიურ სამხედრო-სამოხელეო ტერმინად. ამ წარწერათა მიხედვით, სვანთა ერისთავი ვარდან ვარდანისძე სამეფო კარზე ერთობ დაწინაურებული პირია - მას უპყრია მაღალი საკარო თანამდებობები. ჯუმათის მთვარანგელოზის ხატის წარწერაში იგი უკვე [[მანდატურთუხუცესი|მანდატურთუხუცესად]] იხსენიება. შ. მესხიას დაკვირვებით, ივანე სვანთა ერისთავი უნდა ყოფილიყო [[დავით აღმაშენებელი|დავით აღმაშენებლის]] პირველი მანდატურთუხუცესი და ამირახორი. | ||
| ხაზი 6: | ხაზი 8: | ||
====წყაროები და ლიტერატურა==== | ====წყაროები და ლიტერატურა==== | ||
| − | ბაქრაძე 1987: 109, 261, 263, 264; თაყაიშვილი 1937: 22-25; Чубинашвили 1959: 25, 415; ახალაშვილი 1987: 34; მესხია 1979: 110, 122-123, 126. | + | * ბაქრაძე 1987: 109, 261, 263, 264; |
| + | * თაყაიშვილი 1937: 22-25; | ||
| + | * Чубинашвили 1959: 25, 415; | ||
| + | * ახალაშვილი 1987: 34; | ||
| + | * მესხია 1979: 110, 122-123, 126. | ||
==წყარო== | ==წყარო== | ||
| − | + | [[ცენტრალური და ადგილობრივი სამოხელეო წყობა შუა საუკუნეების საქართველოში]] | |
[[კატეგორია:ერისთავები]] | [[კატეგორია:ერისთავები]] | ||
| − | |||
[[კატეგორია:სვანთა ერისთავები]] | [[კატეგორია:სვანთა ერისთავები]] | ||
| + | [[კატეგორია:მანდატურთუხუცესები]] | ||
| + | [[კატეგორია:მეჭურჭლეთუხუცესები]] | ||
| + | [[კატეგორია:ამირახორები]] | ||
| + | [[კატეგორია:ვარდანისძენი]] | ||
მიმდინარე ცვლილება 12:36, 16 ივნისი 2023 მდგომარეობით
ივანე/იოვანე (III) ვარდანისძე - სვანთა ერისთავი, მეჭურჭლეთუხუცესი, პროტოსტრატორი, მანდატურთუხუცესი XI-XII სს-თა მიჯნაზე. იგი უნდა იყოს შვილი გიორგი II-ის წინააღმდეგ ამბოხებული გიორგი II-ის თანამედროვე სვანთა ერისთავ ვარდან (II) ვარდანისძისა, რომელიც გიორგი მეფემ წყალობით შემოირიგა. იხსენიება მესტიისა და ლაბეჭინის ხატების წარწერებში, რომლებსაც გ. ჩუბინაშვილი XI-XII სს-თა მიჯნის ქართული ჭედურობის ნიმუშებად მიიჩნევს.
ლაბეჭინის ხატის წარწერაში იოვანე, გარდა სვანთა ერისთავობისა, ფლობს მეჭურჭლეთუხუცესის თანამდებობას: „მე, იოვანე ვარდანის ძემან, სუანთა ერისთავმან და მეჭურჭლეთა უხუცესმან მოვჭედე ხატი ესე...“. ლაბეჭინის ხატის წარწერაში იოვანე სვანთა ერისთავის სამოხელეო ტიტულებს პროტოსტრატორიც შეემატა: „მე, იოვანე ვარდანისძემან, სუანთა ერისთავმან და მეჭურჭლეთუხუცესმან და პროტოსტრატორმან, მოვჭედე ხატი ესე წმიდისა გიორგისა და დავასუენე საყდარსა შინა ოჩამისასა“. პროტოსტრატორი მიჩნეულია ამირახორის ფარდ ბიზანტიურ სამხედრო-სამოხელეო ტერმინად. ამ წარწერათა მიხედვით, სვანთა ერისთავი ვარდან ვარდანისძე სამეფო კარზე ერთობ დაწინაურებული პირია - მას უპყრია მაღალი საკარო თანამდებობები. ჯუმათის მთვარანგელოზის ხატის წარწერაში იგი უკვე მანდატურთუხუცესად იხსენიება. შ. მესხიას დაკვირვებით, ივანე სვანთა ერისთავი უნდა ყოფილიყო დავით აღმაშენებლის პირველი მანდატურთუხუცესი და ამირახორი.
[რედაქტირება] წყაროები და ლიტერატურა
- ბაქრაძე 1987: 109, 261, 263, 264;
- თაყაიშვილი 1937: 22-25;
- Чубинашвили 1959: 25, 415;
- ახალაშვილი 1987: 34;
- მესხია 1979: 110, 122-123, 126.
[რედაქტირება] წყარო
ცენტრალური და ადგილობრივი სამოხელეო წყობა შუა საუკუნეების საქართველოში
