ნეოკეინზიანელობა
(ახალი გვერდი: '''ნეოკეინზიანელობა''' - (Neo-Keynesianism) - ერთ-ერთი ძირითადი მიმართულება...) |
|||
| ხაზი 1: | ხაზი 1: | ||
| − | '''ნეოკეინზიანელობა''' - (Neo-Keynesianism) | + | '''ნეოკეინზიანელობა''' - (Neo-Keynesianism), ერთ-ერთი ძირითადი მიმართულება [[ეკონომიკური თეორია|ეკონომიკურ თეორიაში]], ეკონომიკის სახელმწიფო რეგულირების თანამედროვე თეორია, რომელიც აღმოცენდა XX საუკუნის 50-იან წლებში [[კეინზიანელობა|კეინზიანელობის]] საფუძველზე და მისი მოდერნიზებული ფორმაა. ნეოკეინზიანელებმა ([[დომარი ევსეი|დომარი]], კალდორი, [[ჰაროდი როი ფობს|ჰაროდი]], ფელნერი, [[რობინსონი ჯოან|რობინსონი]], ჰამბერგი, ჰანსენი და სხვ.) [[კეინზი ჯონ მეინარდ|კეინზი]]ს თეორია გამოიყენეს, როგორც [[პლაცდარმი]], მეთოდოლოგიური საფუძველი ახალი პროცესების ანალიზისათვის, [[ეკონომიკა|ეკონომიკის]] სახელმწიფო რეგულირების ახალი მეთოდების დასაბუთებისათვის. კეინზის თეორიაზე დაყრდნობითა და, ამავე დროს, მისი კრიტიკით, მათ შექმნეს სრულიად ახალი კონცეფცია. ნეოკეინზიანელები ასაბუთებენ იმ სახელმწიფო ორგანოების საქმიანობის ცენტრალიზებული კოორდინაციის აუცილებლობას, რომლებიც ეკონომიკის გრძელვადიანი „დაგეგმვის” საფუძველზე ზემოქმედებას ახდენენ ქვეყნის [[ეკონომიკური ზრდა|ეკონომიკურ ზრდაზე]]. საქმე ეხება [[ინდიკატური დაგეგმვა|ინდიკატურ დაგეგმვა]]ს, რომელიც არ ზღუდავს კერძო [[კაპიტალი|კაპიტალის]] სუვერენულ უფლებებს. ნეოკეინზიანელები დინამიკური წონასწორობის პირობად ეროვნული შემოსავლის მატების მყარ ტემპს მიიჩნევენ, ხოლო ეროვნული შემოსავლის ზრდას მხოლოდ [[კაპიტალი]]ს დაგროვების ფუნქციაში ხედავენ, დანარჩენ ფაქტორებს კი (დასაქმების გადიდებას, მოწყობილობათა გამოყენების ხარისხს, წარმოების ორგანიზაციის სრულყოფას და სხვ.) მთლიანად გამორიცხავენ. ნეოკეინზიანელობა უპირისპირდება ნეოკლასიკურ მიმართულებას: პირველი ყურადღებას ამახვილებს [[მოთხოვნა]]ზე, მეორე - [[მიწოდება]]ზე. ნეოკეინზიანელები მოითხოვენ ეკონომიკური ზრდის ექსტენსიური ფაქტორების სტიმულირებას სახელმწიფო ხარჯების გადიდების საფუძველზე, ხოლო ნეოკლასიკოსები, პირიქით, სახელმწიფო სახსრების ეკონომიის აუცილებლობაზე მიუთითებენ და ხაზს უსვამენ ინტენსიური ფაქტორების მნიშვნელობას ეკონომიკური [[ზრდის ტემპი (ეკონომიკა)|ზრდის ტემპები]]ს ამაღლებაში. ეკონომიკის სტაბილიზაციაში ნეოკეინზიანელები უპირატესობას ანიჭებენ საბიუჯეტო-საგადასახადო რეგულირების ინსტრუმენტების გამოყენებას, ხოლო ნეოკლასიკოსები - ფულადსაკრედიტო სისტემას. |
| + | |||
| + | |||
==წყარო== | ==წყარო== | ||
[[თანამედროვე ეკონომიკის ენციკლოპედიური ლექსიკონი]] | [[თანამედროვე ეკონომიკის ენციკლოპედიური ლექსიკონი]] | ||
| − | |||
[[კატეგორია:ეკონომიკური ტერმინები]] | [[კატეგორია:ეკონომიკური ტერმინები]] | ||
| + | [[კატეგორია:ეკონომიკური თეორია]] | ||
მიმდინარე ცვლილება 14:02, 14 დეკემბერი 2022 მდგომარეობით
ნეოკეინზიანელობა - (Neo-Keynesianism), ერთ-ერთი ძირითადი მიმართულება ეკონომიკურ თეორიაში, ეკონომიკის სახელმწიფო რეგულირების თანამედროვე თეორია, რომელიც აღმოცენდა XX საუკუნის 50-იან წლებში კეინზიანელობის საფუძველზე და მისი მოდერნიზებული ფორმაა. ნეოკეინზიანელებმა (დომარი, კალდორი, ჰაროდი, ფელნერი, რობინსონი, ჰამბერგი, ჰანსენი და სხვ.) კეინზის თეორია გამოიყენეს, როგორც პლაცდარმი, მეთოდოლოგიური საფუძველი ახალი პროცესების ანალიზისათვის, ეკონომიკის სახელმწიფო რეგულირების ახალი მეთოდების დასაბუთებისათვის. კეინზის თეორიაზე დაყრდნობითა და, ამავე დროს, მისი კრიტიკით, მათ შექმნეს სრულიად ახალი კონცეფცია. ნეოკეინზიანელები ასაბუთებენ იმ სახელმწიფო ორგანოების საქმიანობის ცენტრალიზებული კოორდინაციის აუცილებლობას, რომლებიც ეკონომიკის გრძელვადიანი „დაგეგმვის” საფუძველზე ზემოქმედებას ახდენენ ქვეყნის ეკონომიკურ ზრდაზე. საქმე ეხება ინდიკატურ დაგეგმვას, რომელიც არ ზღუდავს კერძო კაპიტალის სუვერენულ უფლებებს. ნეოკეინზიანელები დინამიკური წონასწორობის პირობად ეროვნული შემოსავლის მატების მყარ ტემპს მიიჩნევენ, ხოლო ეროვნული შემოსავლის ზრდას მხოლოდ კაპიტალის დაგროვების ფუნქციაში ხედავენ, დანარჩენ ფაქტორებს კი (დასაქმების გადიდებას, მოწყობილობათა გამოყენების ხარისხს, წარმოების ორგანიზაციის სრულყოფას და სხვ.) მთლიანად გამორიცხავენ. ნეოკეინზიანელობა უპირისპირდება ნეოკლასიკურ მიმართულებას: პირველი ყურადღებას ამახვილებს მოთხოვნაზე, მეორე - მიწოდებაზე. ნეოკეინზიანელები მოითხოვენ ეკონომიკური ზრდის ექსტენსიური ფაქტორების სტიმულირებას სახელმწიფო ხარჯების გადიდების საფუძველზე, ხოლო ნეოკლასიკოსები, პირიქით, სახელმწიფო სახსრების ეკონომიის აუცილებლობაზე მიუთითებენ და ხაზს უსვამენ ინტენსიური ფაქტორების მნიშვნელობას ეკონომიკური ზრდის ტემპების ამაღლებაში. ეკონომიკის სტაბილიზაციაში ნეოკეინზიანელები უპირატესობას ანიჭებენ საბიუჯეტო-საგადასახადო რეგულირების ინსტრუმენტების გამოყენებას, ხოლო ნეოკლასიკოსები - ფულადსაკრედიტო სისტემას.
