დალის შვილი
დალის შვილი – სვან მონადირეს დედამ საგზალი გამოუცხო და მთებში სანადიროდ გაისტუმრა. დილაადრიანად დაადგა მონადირე გზას, მზის ამოსვლამდე ერთ მაღალ კლდიან მთის ძირს მიაღწია. ხედავს მგელი ქედ-ქედ მიძუნძულებს და პირში ბავშვი უჭირავს. ერთ ქედზე რომ ვერ მიეწია მონადირე მგელს, მეორე ქედზე მიეწია, სათოფეზე რომ მიუახლოვდა იგრიალა თოფმა და გაგორებულ მგელს პირი ღია დარჩა. აიყვანა ბავშვი მონადირემ, კალთაში გაახვია და გასწია. ზემოდან, კლდეებიდან ქალის კივილი მოესმა. ვინ კივის ასეთი საზარელი ხმითო, გაიფიქრა მონადირემ და ზევით აიხედა. ხედავს, თეთრი კლდეა, კლდეში გამოქვაბული, გამოქვაბულში ქალი ზის და კივის. „ვინ ხარ და რა დაგმართნია, ვისზე მოთქვამო?“ – ასძახა მონადირემ. „მე დალი ვარ. წუხელ მგელმა ჩვილი მომპარაო. ხომ არსად შეგხვედრიაო“, იყო პასუხი. „ის მგელი მე მოვკალიო“, მიუგო მონადირემ. მაშინ გახარებულმა დალმა თავისი ოქროს ნაწნავი გადმოუშვა კლდიდან, მონადირემ ბავშვი ნაწნავს შეაბა და დედამ ზემოთ აიყვანა თავისი შვილი. მერე არყის წნელი ჩამოუშვა დალმა და ახლა მონადირე აიყვანა გამოქვაბულში, და ჯიხვის ტყავი გადააფარა. ამ დროს ნადირთ პატრონი აფსათი მობრძანდა, მიიხედ-მოიხედა და „დედავ, ადამიანის სული მდისო“. დალმა უამბო აფსათს: „წუხელ მგელმა ჩვილი მომპარა, ამ მონადირეს მგელი მოუკლავს და შვილი დამიბრუნაო. „რა იქნა ის მონადირეო?“ – იკითხა აფსათმა. დალმა ჯიხვის ტყავი გადასწია და მონადირე გამოაჩინა, მიიყვანა აფსათთან. უთხრეს მონადირეს: რა გირჩევნია, რას ისურვებ, რომ მოგანიჭოთო? დალმა უთხრა: გინდა ჩემი დედობა, გინდა ჩემი სიყვარულიო. თუ არა და, სექტემბერში სამმტკაველა რქიან რვა ჯიხვს მოგანადირებინებ, ამდენსავე დეკემბრის თვეშიო, და ყოველ კვირას კიდევ წვრილ არჩვსო. მონადირემ ჯიხვები და არჩვები აირჩია და ამის შემდეგ ბედნიერად ნადირობდა.
