დოქსა
(→წყარო) |
(→წყარო) |
||
| (ერთი მომხმარებლის 12 შუალედური ვერსიები არ არის ნაჩვენები.) | |||
| ხაზი 1: | ხაზი 1: | ||
'''დოქსა''' - ''(ბერძ.)'' დიდება, რომელიც მთელი ბრწყინვალებით გამოვლენილ ღვთის დიდებას აღნიშნავს. იგი განასახიერებს ადამიანთათვის მინიჭებულ უმაღლეს ნიჭს. | '''დოქსა''' - ''(ბერძ.)'' დიდება, რომელიც მთელი ბრწყინვალებით გამოვლენილ ღვთის დიდებას აღნიშნავს. იგი განასახიერებს ადამიანთათვის მინიჭებულ უმაღლეს ნიჭს. | ||
| + | დიდი დოქსოლოგია, რომელსაც წირვის დროს წარმოთქვამს ან გალობს მთელი საკრებულო. იწყება [[ბეთლემი|ბეთლემში]] ანგელოსთა გალობის სიტყვებით: „''დიდება მაღალთა შინა ღმერთსა.''..“ ([[ლუკა მახარებელი|ლუკ]]. 2:14). ეს ბერძნული წარმოშობის, ძალიან ძველი საგალობელია. | ||
| + | [[ქრისტიანობა|ქრისტიანობის]] პირველ საუკუნეთა აღმოსავლური დოკუმენტებით დასტურდება, რომ ამ დროს „დიდება“ უკვე იყო ჩართული ჟამთა [[ლიტურგია|ლიტურგიაში]]. | ||
| + | [[კათოლიკე ეკლესია|ლათინურ ეკლესიაში]] „დიდება“ VI საუკუნიდან გვხვდება საშობაო წირვაში. გარდა ამისა, პაპმა სიმაქემ (†514) „დიდების“ წარმოთქმა დაუწესა [[ეპისკოპოსი|ეპისკოპოსებს]] კვირადღეებსა და მოწამეთა ხსენების [[დღესასწაული|დღესასწაულებზე]]. | ||
| − | + | IX საუკუნემდე მღვდელმსახურებს მხოლოდ ხელდასხმის დღეს და სააღდგომო ცისკრის დროს ჰქონდათ „დიდების“ წარმოთქმის უფლება. XI საუკუნიდან კი მისი გამოყენება საყოველთაო გახდა. | |
| − | + | ||
| − | |||
| − | [[კატეგორია: | + | == წყარო == |
| + | * [[ჯიბის ცნობარი მართლმორწმუნე ქრისტიანისათვის]] | ||
| + | * [[ქრისტიანობის ლექსიკონი]] | ||
| + | |||
| + | [[კატეგორია:საგალობლები]] | ||
| + | [[კატეგორია:რელიგიური ტერმინები]] | ||
მიმდინარე ცვლილება 23:22, 19 ივნისი 2023 მდგომარეობით
დოქსა - (ბერძ.) დიდება, რომელიც მთელი ბრწყინვალებით გამოვლენილ ღვთის დიდებას აღნიშნავს. იგი განასახიერებს ადამიანთათვის მინიჭებულ უმაღლეს ნიჭს.
დიდი დოქსოლოგია, რომელსაც წირვის დროს წარმოთქვამს ან გალობს მთელი საკრებულო. იწყება ბეთლემში ანგელოსთა გალობის სიტყვებით: „დიდება მაღალთა შინა ღმერთსა...“ (ლუკ. 2:14). ეს ბერძნული წარმოშობის, ძალიან ძველი საგალობელია.
ქრისტიანობის პირველ საუკუნეთა აღმოსავლური დოკუმენტებით დასტურდება, რომ ამ დროს „დიდება“ უკვე იყო ჩართული ჟამთა ლიტურგიაში.
ლათინურ ეკლესიაში „დიდება“ VI საუკუნიდან გვხვდება საშობაო წირვაში. გარდა ამისა, პაპმა სიმაქემ (†514) „დიდების“ წარმოთქმა დაუწესა ეპისკოპოსებს კვირადღეებსა და მოწამეთა ხსენების დღესასწაულებზე.
IX საუკუნემდე მღვდელმსახურებს მხოლოდ ხელდასხმის დღეს და სააღდგომო ცისკრის დროს ჰქონდათ „დიდების“ წარმოთქმის უფლება. XI საუკუნიდან კი მისი გამოყენება საყოველთაო გახდა.
