პასტორალი

პასტორალი – (ლათ. pastoralis – მწყემსური), მწყემსური დრამა, სასახლის კარული თეატრის ჟანრი; აღმოცენდა იტალიაში მე-16 საუკუნეში და შემდგომ გავრცელდა ევროპის სხვა ქვეყნებში; სათავეს იღებს ეკლოგადან – ანტიკური ხანის ბუკოლიკური (სოფლის იდილია) პოეზიიდან (ფეოკრიტი, ვერგილიუსი) და ადრეული აღორძინებიდან (პეტრარკა, ბოკაჩო).

პასტორალი იყო მცირე ზომის პიესა, რომელსაც ჩართავდნენ ხოლმე სასახლისკარის ზეიმებში. მასში იდილიურად იყო ასახული გალანტური მწყემსი ვაჟების და სიცოცხლით სავსე გოგონების სოფლური ცხოვრება, რომლებიც ლაპარაკობდნენ დახვეწილი ენით, გრძნობებს გადმოსცემდნენ ზეაწეული, ნატიფი მანერებით. პირველ ხანად როლებს ასრულებდნენ მოყვარული მსახიობები, მოგვიანებით – პროფესიონალები. სპექტაკლს ფონად გასდევდა მუსიკა და სიმღერა. იტალიელმა მხატვრებმა (სერლიო და სხვ.) პასტორალისთვის შექმნეს პეიზაჟური დეკორაცია (პერსპექტივაში განლაგებული ხეები, ბუჩქები, ყვავილები, გორაკები, წყაროები, ქოხები და ა.შ.). წარმოდგენებში დიდი ადგილი ეკავა სადადგმო ეფექტებს. მე-18 საუკუნის დრამატულ თეატრებში პასტორალი თითქმის აღარ იდგმებოდა და ძირითადად ჩართული იყო საოპერო-საბალეტო სპექტაკლებში დივერტისმენტის სახით.

წყარო

მსოფლიო თეატრის ენციკლოპედიური ლექსიკონი