პარიზის კონფერენცია 1858
(→წყარო) |
|||
| (ერთი მომხმარებლის ერთი შუალედური ვერსია არ არის ნაჩვენები.) | |||
| ხაზი 1: | ხაზი 1: | ||
| − | '''პარიზის კონფერენცია 1858''' – ჩატარდა 10(22)–V. 7(19).VIII. მოიწვიეს [[პარიზის კონგრესი 1856|პარიზის კონგრესის 1856]] გადაწყვეტილების შესაბამისად – მოლდავეთისა და ვალახეთის სამთავროთა სტატუსის განსაზღვრის მიზნით, რომლებიც იბრძოდნენ ერთ სახელმწიფოდ გაერთიანებისათვის. კონფერენციაში მონაწილეობდნენ [[რუსეთი]]ს, [[დიდი ბრიტანეთი]]ს, [[საფრანგეთი]]ს, [[ავსტრია|ავსტრიის]], [[თურქეთი]]ს, [[პრუსია|პრუსიისა]] და სარდინიის წარმომადგენლები, კონფერენციაზე რუსეთმა, რომელსაც შეუერთდა სარდინია, მხარი დაუჭირა სამთავროთა გაერთიანებას. ავსტრია, დიდი ბრიტანეთი და თურქეთი გამოვიდნენ გაერთიანების წინააღმდეგ, ხოლო პრუსია ხან ერთი ბანაკის მხარეზე იყო, ხან მეორის. განხილვა მიმდინარეობდა საფრანგეთის მიერ შემუშავებული კომპრომისული პროექტის საფუძველზე, რომელიც ითვალისწინებდა ორივე მთავრის ხელისუფლების შენარჩუნებას და ორივე სამთავროსათვის საერთო მმართველობის ორგანოების შექმნას კონფერენციის მონაწილეების მიერ 7(19)VIII ხელმოწერილი კონვენცია ითვალისწინებდა „მოლდავეთისა და ვალახეთის გაერთიანებული სამთავროს“ შექმნას თურქეთის სულთნის სუვერენიტეტით და თითოეულ მათგანში საკუთარი მთავრის ხელისუფლების შენარჩუნებით, რომელიც უნდა აერჩია სამთავროთა წარმომადგენლობით კრებებს. კონვენციის შესაბამისად, იქმნებოდა ორივე სამთავროსთვის საერთო ორგანო კანონების შემუშავებისათვის (ცენტრალური კომისია) და უმაღლესი სასამართლო, ომის შემთხვევაში ორი სამთავროს მილიციელთა კორპუსები უნდა გაერთიანებულიყვნენ ერთიან არმიაში. სამთავროთა ხელშეუხებლობა გარანტირებული იყო კონვენციის ყველა მონაწილის მიერ. 1859 წლის დასაწყისში მოლდავეთისა და ვალახეთის საარჩევნო კრებებმა თურქეთის, დიდი ბრიტანეთისა და ავსტრიის წინააღმდეგობის მიუხედავად, აირჩიეს საერთო მმართველი – ალექსანდრე კუზა და ამით დაასრულეს ორი სამთავროს გაერთიანება. რუსეთსა და საფრანგეთის მიერ სამთავროთა მხარდაჭერის პირობებში თურქეთი იძულებული გახდა, დათანხმებოდა კუზას არჩევას. 1861 კვლავ შექმნილი სახელმწიფო, რომელმაც მიიღო რუმინეთის სახელწოდება, აღიარებულ იქნა პარიზის კონფერენციის 1858 გარანტი სახელმწიფოების მიერ მოლდავეთისა და ვალახეთის პოლიტიკური გაერთიანება ერთ სახელმწიფოდ – რუმინეთის სამთავროდ განმტკიცდა 24.I.1862 რუმინეთის პირველი საერთოეროვნული მთავრობისა და პირველი ეროვნული კრების შექმნით. [[რუსეთ-ოსმალეთის ომი 1877-78|რუსეთ-თურქეთის ომის (1877-78)]] დროს რუმინეთის პარლამენტმა (რუმინეთი რუსეთის მიკავშირეს წარმოადგენდა) 1877 წლის მაისში გამოაცხადა ქვეყნის დამოუკიდებლობა, რომელიც საბოლოოდ აღიარეს ბერლინის კონგრესზე 1878. | + | '''პარიზის კონფერენცია 1858''' – ჩატარდა 10(22)–V. 7(19).VIII. მოიწვიეს [[პარიზის კონგრესი 1856|პარიზის კონგრესის 1856]] გადაწყვეტილების შესაბამისად – მოლდავეთისა და ვალახეთის სამთავროთა სტატუსის განსაზღვრის მიზნით, რომლებიც იბრძოდნენ ერთ სახელმწიფოდ გაერთიანებისათვის. [[საერთაშორისო კონფერენციები|კონფერენციაში]] მონაწილეობდნენ [[რუსეთი]]ს, [[დიდი ბრიტანეთი]]ს, [[საფრანგეთი]]ს, [[ავსტრია|ავსტრიის]], [[თურქეთი]]ს, [[პრუსია|პრუსიისა]] და სარდინიის წარმომადგენლები, კონფერენციაზე რუსეთმა, რომელსაც შეუერთდა სარდინია, მხარი დაუჭირა სამთავროთა გაერთიანებას. ავსტრია, დიდი ბრიტანეთი და თურქეთი გამოვიდნენ გაერთიანების წინააღმდეგ, ხოლო პრუსია ხან ერთი ბანაკის მხარეზე იყო, ხან მეორის. განხილვა მიმდინარეობდა საფრანგეთის მიერ შემუშავებული კომპრომისული პროექტის საფუძველზე, რომელიც ითვალისწინებდა ორივე მთავრის ხელისუფლების შენარჩუნებას და ორივე სამთავროსათვის საერთო მმართველობის ორგანოების შექმნას კონფერენციის მონაწილეების მიერ 7(19)VIII ხელმოწერილი კონვენცია ითვალისწინებდა „მოლდავეთისა და ვალახეთის გაერთიანებული სამთავროს“ შექმნას თურქეთის სულთნის სუვერენიტეტით და თითოეულ მათგანში საკუთარი მთავრის ხელისუფლების შენარჩუნებით, რომელიც უნდა აერჩია სამთავროთა წარმომადგენლობით კრებებს. კონვენციის შესაბამისად, იქმნებოდა ორივე სამთავროსთვის საერთო ორგანო კანონების შემუშავებისათვის (ცენტრალური კომისია) და უმაღლესი სასამართლო, ომის შემთხვევაში ორი სამთავროს მილიციელთა კორპუსები უნდა გაერთიანებულიყვნენ ერთიან არმიაში. სამთავროთა ხელშეუხებლობა გარანტირებული იყო კონვენციის ყველა მონაწილის მიერ. 1859 წლის დასაწყისში მოლდავეთისა და ვალახეთის საარჩევნო კრებებმა თურქეთის, დიდი ბრიტანეთისა და ავსტრიის წინააღმდეგობის მიუხედავად, აირჩიეს საერთო მმართველი – ალექსანდრე კუზა და ამით დაასრულეს ორი სამთავროს გაერთიანება. რუსეთსა და საფრანგეთის მიერ სამთავროთა მხარდაჭერის პირობებში თურქეთი იძულებული გახდა, დათანხმებოდა კუზას არჩევას. 1861 კვლავ შექმნილი სახელმწიფო, რომელმაც მიიღო რუმინეთის სახელწოდება, აღიარებულ იქნა პარიზის კონფერენციის 1858 გარანტი სახელმწიფოების მიერ მოლდავეთისა და ვალახეთის პოლიტიკური გაერთიანება ერთ სახელმწიფოდ – რუმინეთის სამთავროდ განმტკიცდა 24.I.1862 რუმინეთის პირველი საერთოეროვნული მთავრობისა და პირველი ეროვნული კრების შექმნით. [[რუსეთ-ოსმალეთის ომი 1877-78|რუსეთ-თურქეთის ომის (1877-78)]] დროს რუმინეთის პარლამენტმა (რუმინეთი რუსეთის მიკავშირეს წარმოადგენდა) 1877 წლის მაისში გამოაცხადა ქვეყნის დამოუკიდებლობა, რომელიც საბოლოოდ აღიარეს ბერლინის კონგრესზე 1878. |
| + | |||
| + | |||
==წყარო== | ==წყარო== | ||
მიმდინარე ცვლილება 15:54, 27 სექტემბერი 2024 მდგომარეობით
პარიზის კონფერენცია 1858 – ჩატარდა 10(22)–V. 7(19).VIII. მოიწვიეს პარიზის კონგრესის 1856 გადაწყვეტილების შესაბამისად – მოლდავეთისა და ვალახეთის სამთავროთა სტატუსის განსაზღვრის მიზნით, რომლებიც იბრძოდნენ ერთ სახელმწიფოდ გაერთიანებისათვის. კონფერენციაში მონაწილეობდნენ რუსეთის, დიდი ბრიტანეთის, საფრანგეთის, ავსტრიის, თურქეთის, პრუსიისა და სარდინიის წარმომადგენლები, კონფერენციაზე რუსეთმა, რომელსაც შეუერთდა სარდინია, მხარი დაუჭირა სამთავროთა გაერთიანებას. ავსტრია, დიდი ბრიტანეთი და თურქეთი გამოვიდნენ გაერთიანების წინააღმდეგ, ხოლო პრუსია ხან ერთი ბანაკის მხარეზე იყო, ხან მეორის. განხილვა მიმდინარეობდა საფრანგეთის მიერ შემუშავებული კომპრომისული პროექტის საფუძველზე, რომელიც ითვალისწინებდა ორივე მთავრის ხელისუფლების შენარჩუნებას და ორივე სამთავროსათვის საერთო მმართველობის ორგანოების შექმნას კონფერენციის მონაწილეების მიერ 7(19)VIII ხელმოწერილი კონვენცია ითვალისწინებდა „მოლდავეთისა და ვალახეთის გაერთიანებული სამთავროს“ შექმნას თურქეთის სულთნის სუვერენიტეტით და თითოეულ მათგანში საკუთარი მთავრის ხელისუფლების შენარჩუნებით, რომელიც უნდა აერჩია სამთავროთა წარმომადგენლობით კრებებს. კონვენციის შესაბამისად, იქმნებოდა ორივე სამთავროსთვის საერთო ორგანო კანონების შემუშავებისათვის (ცენტრალური კომისია) და უმაღლესი სასამართლო, ომის შემთხვევაში ორი სამთავროს მილიციელთა კორპუსები უნდა გაერთიანებულიყვნენ ერთიან არმიაში. სამთავროთა ხელშეუხებლობა გარანტირებული იყო კონვენციის ყველა მონაწილის მიერ. 1859 წლის დასაწყისში მოლდავეთისა და ვალახეთის საარჩევნო კრებებმა თურქეთის, დიდი ბრიტანეთისა და ავსტრიის წინააღმდეგობის მიუხედავად, აირჩიეს საერთო მმართველი – ალექსანდრე კუზა და ამით დაასრულეს ორი სამთავროს გაერთიანება. რუსეთსა და საფრანგეთის მიერ სამთავროთა მხარდაჭერის პირობებში თურქეთი იძულებული გახდა, დათანხმებოდა კუზას არჩევას. 1861 კვლავ შექმნილი სახელმწიფო, რომელმაც მიიღო რუმინეთის სახელწოდება, აღიარებულ იქნა პარიზის კონფერენციის 1858 გარანტი სახელმწიფოების მიერ მოლდავეთისა და ვალახეთის პოლიტიკური გაერთიანება ერთ სახელმწიფოდ – რუმინეთის სამთავროდ განმტკიცდა 24.I.1862 რუმინეთის პირველი საერთოეროვნული მთავრობისა და პირველი ეროვნული კრების შექმნით. რუსეთ-თურქეთის ომის (1877-78) დროს რუმინეთის პარლამენტმა (რუმინეთი რუსეთის მიკავშირეს წარმოადგენდა) 1877 წლის მაისში გამოაცხადა ქვეყნის დამოუკიდებლობა, რომელიც საბოლოოდ აღიარეს ბერლინის კონგრესზე 1878.
