სეროვი ალექსანდრე
NPLG Wiki Dictionaries გვერდიდან
(სხვაობა ვერსიებს შორის)
(→წყარო) |
|||
| ხაზი 1: | ხაზი 1: | ||
| + | [[ფაილი:Serovi aleqsandre.PNG|thumb|სეროვი ალექსანდრე]] | ||
'''ალექსანდრე სეროვი''' – (11. I. 1820, პეტერბურგი – 20. I. 1871, იქვე), რუსი კომპოზიტორი, მუსიკალური კრიტიკოსი. 1935-40 სწავლობდა სამართალმცოდნეობის სასწავლებელში, პირველი საკომპოზიციო ცდები 40-იან წლებს მიეკუთვნება. 1851-იდან სეროვი მოღვაწეობდა პრესაში როგორც მუსიკის კრიტიკოსი. სეროვს ეკუთვნის ოპერები: „ივდითი“ (1863), „როგნედა“ (1865), „მტრული ძალა“ (1871), სიმფონიური საგუნდო და სხვა ნაწარმოებები. სეროვი რუსული კლასიკური სამუსიკო კრიტიკის ერთ-ერთი ფუძემდებელია ვ. სტასოვთან ერთად. მის ნაშრომებში შერწყმულია პუბლიცისტური სიმახვილე და ესთეტიკური ანალიზის ოსტატობა, მსჯელობის მეცნიერული დასაბუთება. აღსანიშნავია სეროვის ნაშრომები [[გლინკა მიხეილ|გლინკა]]ზე, [[დარგომიჟსკი ალექსანდრე|დარგომიჟსკი]]ზე, [[ბეთჰოვენი ლუდვიგ ვან|ბეთჰოვენზე]], [[ვაგნერი რიხარდ|ვაგნერზე]] (მან პირველმა [[რუსეთი|რუსეთში]] დააფასა ვაგნერის შემოქმედება) და სხვ. | '''ალექსანდრე სეროვი''' – (11. I. 1820, პეტერბურგი – 20. I. 1871, იქვე), რუსი კომპოზიტორი, მუსიკალური კრიტიკოსი. 1935-40 სწავლობდა სამართალმცოდნეობის სასწავლებელში, პირველი საკომპოზიციო ცდები 40-იან წლებს მიეკუთვნება. 1851-იდან სეროვი მოღვაწეობდა პრესაში როგორც მუსიკის კრიტიკოსი. სეროვს ეკუთვნის ოპერები: „ივდითი“ (1863), „როგნედა“ (1865), „მტრული ძალა“ (1871), სიმფონიური საგუნდო და სხვა ნაწარმოებები. სეროვი რუსული კლასიკური სამუსიკო კრიტიკის ერთ-ერთი ფუძემდებელია ვ. სტასოვთან ერთად. მის ნაშრომებში შერწყმულია პუბლიცისტური სიმახვილე და ესთეტიკური ანალიზის ოსტატობა, მსჯელობის მეცნიერული დასაბუთება. აღსანიშნავია სეროვის ნაშრომები [[გლინკა მიხეილ|გლინკა]]ზე, [[დარგომიჟსკი ალექსანდრე|დარგომიჟსკი]]ზე, [[ბეთჰოვენი ლუდვიგ ვან|ბეთჰოვენზე]], [[ვაგნერი რიხარდ|ვაგნერზე]] (მან პირველმა [[რუსეთი|რუსეთში]] დააფასა ვაგნერის შემოქმედება) და სხვ. | ||
| + | |||
| + | |||
| + | |||
| + | |||
12:11, 13 მაისი 2025-ის ვერსია
ალექსანდრე სეროვი – (11. I. 1820, პეტერბურგი – 20. I. 1871, იქვე), რუსი კომპოზიტორი, მუსიკალური კრიტიკოსი. 1935-40 სწავლობდა სამართალმცოდნეობის სასწავლებელში, პირველი საკომპოზიციო ცდები 40-იან წლებს მიეკუთვნება. 1851-იდან სეროვი მოღვაწეობდა პრესაში როგორც მუსიკის კრიტიკოსი. სეროვს ეკუთვნის ოპერები: „ივდითი“ (1863), „როგნედა“ (1865), „მტრული ძალა“ (1871), სიმფონიური საგუნდო და სხვა ნაწარმოებები. სეროვი რუსული კლასიკური სამუსიკო კრიტიკის ერთ-ერთი ფუძემდებელია ვ. სტასოვთან ერთად. მის ნაშრომებში შერწყმულია პუბლიცისტური სიმახვილე და ესთეტიკური ანალიზის ოსტატობა, მსჯელობის მეცნიერული დასაბუთება. აღსანიშნავია სეროვის ნაშრომები გლინკაზე, დარგომიჟსკიზე, ბეთჰოვენზე, ვაგნერზე (მან პირველმა რუსეთში დააფასა ვაგნერის შემოქმედება) და სხვ.
