შონბერგის დრამა მუსიკით ბედნიერი ხელი
(→წყარო) |
|||
| ხაზი 1: | ხაზი 1: | ||
| − | შონბერგის დრამა მუსიკით „ბედნიერი ხელი“ – სრულიად განსხვავებულ, ახალი ტიპის მუსიკალურ თეატრს წარმოადგენს შონბერგის „ბედნიერი ხელი“ op.18. ესაა დრამა მუსიკით, თავისებური | + | შონბერგის დრამა მუსიკით „ბედნიერი ხელი“ – სრულიად განსხვავებულ, ახალი ტიპის მუსიკალურ თეატრს წარმოადგენს შონბერგის „ბედნიერი ხელი“ op.18. ესაა დრამა მუსიკით, თავისებური მუზიცირება სცენის მეშვეობით, სადაც [[მუსიკა]], [[დრამა (სასცენო ჟანრი)|დრამა]], განათება, ფერი, [[სცენოგრაფია]], [[კოსტიუმი (თეატრალური)|კოსტიუმები]], [[ჟესტი|ჟესტები]] ერთობლივად მოქმედებენ მსმენელზე და ქმნიან განვითარების ძირითად ღერძს. კომპოზიტორი წერს, რომ „ჟესტები, ფერი და სინათლე აქ [[ბგერა|ბგერების]] მსგავსადაა გააზრებული: მუსიკა მათი მეშვეობით იქმნება. სინათლის გრძლიობების და ფერების ბგერებისგან იქმნება მუსიკის მოტივების მსგავსი ფიგურები და სტრუქტურები“. |
| − | + | „ბედნიერი ხელისთვის“ დამახასიათებელია ირეალობა, თანმიმდევრული სიუჟეტური განვითარების უქონლობა, ვინაიდან ავტორი კონცენტრირებულია სიღრმისეულ სულიერ შინაარსზე, რომელიც ვერ გამოიხატება სიტყვებით. ამ თვისებებით „ბედნიერი ხელი“ უახლოვდება [[კანდინსკი ვასილი|ვ. კანდინსკი]]ს სცენური კომპოზიციის იდეებს, მის ყვითელ ბგერას, რომელზეც მხატვარი 1909-12 წლებში მუშაობდა. | |
მიმდინარე ცვლილება 23:51, 23 იანვარი 2024 მდგომარეობით
შონბერგის დრამა მუსიკით „ბედნიერი ხელი“ – სრულიად განსხვავებულ, ახალი ტიპის მუსიკალურ თეატრს წარმოადგენს შონბერგის „ბედნიერი ხელი“ op.18. ესაა დრამა მუსიკით, თავისებური მუზიცირება სცენის მეშვეობით, სადაც მუსიკა, დრამა, განათება, ფერი, სცენოგრაფია, კოსტიუმები, ჟესტები ერთობლივად მოქმედებენ მსმენელზე და ქმნიან განვითარების ძირითად ღერძს. კომპოზიტორი წერს, რომ „ჟესტები, ფერი და სინათლე აქ ბგერების მსგავსადაა გააზრებული: მუსიკა მათი მეშვეობით იქმნება. სინათლის გრძლიობების და ფერების ბგერებისგან იქმნება მუსიკის მოტივების მსგავსი ფიგურები და სტრუქტურები“.
„ბედნიერი ხელისთვის“ დამახასიათებელია ირეალობა, თანმიმდევრული სიუჟეტური განვითარების უქონლობა, ვინაიდან ავტორი კონცენტრირებულია სიღრმისეულ სულიერ შინაარსზე, რომელიც ვერ გამოიხატება სიტყვებით. ამ თვისებებით „ბედნიერი ხელი“ უახლოვდება ვ. კანდინსკის სცენური კომპოზიციის იდეებს, მის ყვითელ ბგერას, რომელზეც მხატვარი 1909-12 წლებში მუშაობდა.
