ელისიონი
ელისიონი – (ლათ. ელისიუმი). ნეტართა ლეგენდარული ქვეყანა, სადაც მიწიერი ცხოვრების აღსრულების შემდეგ განისვენებენ ღმერთთა რჩეული გმირები.
ძველი ბერძნები მიწისქვეშა სამყაროს აჩრდილთა სამეფოდ წარმოიდგენდნენ, რომელსაც განაგებდა ჰადესი თავის მეუღლე პერსეფონესთან ერთად. იქ უსხეულო სულებს აქეთ-იქეთ დააქროლებდნენ მოგუგუნე ქარები, თუმცა ყოველ მიცვალებულს მისთვის განკუთვნილი ადგილი ჰქონდა. მიწისქვეშა სამყაროს თავისი მსაჯულები ჰყავდა: მინოსი, ეაკოსი და რადამანთისი.
ვისაც ისინი წმინდა სულად აღიარებდნენ, იგი „ნეტართა კუნძულზე“ დაივანებდა სამუდამოდ. ეს იყო მარადიული ბედნიერების ქვეყანა, რომელთანაც მიახლოებულნი შორიდანვე გრძნობდნენ საოცარ არომატს: ვარდების, ნარგიზების, ჰიაკინთების, შროშანების, იების, მირტების, დაფნებისა და ვაზის სურნელს. იქ მიედინებოდნენ ანკარა და სუფთა მდინარეები, ბორობანი ტყეებიდან კი მუდამ ისმოდა ჯადოსნური გალობა.
შუა კუნძულზე მდებარეობდა ნეტართა ქალაქი, ოქროთი ნაგები და ზურმუხტის გალავნით გარემოცული. ქალაქის ყველა ქვაფენილი სპილოსძვლის იყო, ყველა ტაძარი – ბივრილის ქვით ნაგებ-ნაშენი, სალოცავები და ბომონები – ამეთვისტოთი. ქალაქს გარს ევლებოდა კეთილსურნელოვან ზეთთა მდინარე. ამ ქვეყნის მკვიდრებს ობობას ქსელივით წმინდა ძოწისფერი სამოსი მოსავთ. უხორცონი და უბერებელნი მშვიდად სეირნობენ მუდმივ ნათელში. მათი თავშეყრის ადგილია ელისიონის ველი. ეს მშვენიერი მინდორი გარშემორტყმულია ტყით, სადაც ყველა ჯიშის ხე ხარობს. მოსაუბრენი ისვენებენ ყვავილების რბილ სარეცლებზე. სანადიმო სუფრის გარშემო აღმართულია უზარმაზარი და გამჭვირვალე ბროლის ხეები, რომელთა რტოებზეც იზრდებიან სხვადასხვა ფორმისა და სიდიდის ღვინით სავსე თასები. აქ ტკბილად გალობენ ბულბულები და სხვა ფრთოსნები, რომლებიც მინდვრად დაკრეფილ ყვავილებს თოვლის ფიფქებივით მიმოაბნევენ მოსაუბრეთა შორის.
აი, ასე წარმოედგინათ ბერძნებს ნეტართა ქვეყანა, რომელსაც ხან ზღვათა მიღმა ათავსებდნენ, ხან გარდაუვალ მთათა გადაღმა, ხან უსასრულო უდაბნოთა ჰორიზონტის იქით. თქმულება ელისიონზე მიიღო ქრისტიანობამაც და დაუკავშირა სამოთხეს, რომელიც ჯერ დედამიწაზე არსებობდა (ედემი), ხოლო შემდეგ კი ზეცაში.
