აბრამიანი
| ხაზი 5: | ხაზი 5: | ||
ახალი წლის დადგომისას ოჯახში აცხობდნენ [[ბასილა|ბასილას]] ქანდაკებას, ოჯახის თითოეული წევრისთვის ორ ბედისკვერს, ასევე, შინაური საქონლისათვის დამახასიათებელ ატრიბუტებს ცური, ფაფარი, სახვნელი, [[გუთანი]], [[უღელი]] და სხვა). | ახალი წლის დადგომისას ოჯახში აცხობდნენ [[ბასილა|ბასილას]] ქანდაკებას, ოჯახის თითოეული წევრისთვის ორ ბედისკვერს, ასევე, შინაური საქონლისათვის დამახასიათებელ ატრიბუტებს ცური, ფაფარი, სახვნელი, [[გუთანი]], [[უღელი]] და სხვა). | ||
| − | ახალ წელს, განთიადისას, ოჯახის უფროსი [[ხონჩა|ხონჩაზე]] დადებდა ღორის თავს, [[ბასილა|ბასილას]] [[პური|პურის]] ქანდაკებას, ბედის კვერებს, თაფლიან პურებს და ზედ მიაკრავდა ანთებულ სანთელს. ასეთად დატვირთულ [[ხონჩა|ხონჩას]] გარეთ გაიტანდა, სამჯერ [[ლოცვა|ლოცვით]] შემოუვლიდა სახლს, შემდეგ [[მარანი|მარანსა]] და [[ბოსელი|ბოსელს]] მიულოცავდა და ისევ [[დარბაზი|დარბაზში]] დაბრუნდებოდა, აბრამიანს კერასთან მისდგამდა, მუგუზლით ცეცხლს შეუჩიჩხინებდა, გაცვივდებოდა ნაპერწკლები და წარმოსთქვამდა ოჯახის სალოცავსა და საქონლის გამრავლების ტექსტს. შემდეგ თაფლიანი პურებით ოჯახის ყველა წევრს დააბედებდა. აბრამიანს ქართლში სამ დღეს ინახავდნენ. აბრამიანი საქონლის გამრავლების, განაყოფიერებისა და ბარაქიანობის მომნიჭებელ რიტუალს წარმოადგენდა. | + | ახალ წელს, განთიადისას, ოჯახის უფროსი [[ხონჩა|ხონჩაზე]] დადებდა ღორის თავს, [[ბასილა|ბასილას]] [[პური|პურის]] [[ქანდაკება|ქანდაკებას]], [[ბედის კვერი|ბედის კვერებს]], თაფლიან პურებს და ზედ მიაკრავდა ანთებულ [[სანთელი (სარიტუალო)|სანთელს]]. ასეთად დატვირთულ [[ხონჩა|ხონჩას]] გარეთ გაიტანდა, სამჯერ [[ლოცვა|ლოცვით]] შემოუვლიდა სახლს, შემდეგ [[მარანი|მარანსა]] და [[ბოსელი|ბოსელს]] მიულოცავდა და ისევ [[დარბაზი|დარბაზში]] დაბრუნდებოდა, აბრამიანს [[კერა|კერასთან]] მისდგამდა, მუგუზლით ცეცხლს შეუჩიჩხინებდა, გაცვივდებოდა ნაპერწკლები და წარმოსთქვამდა ოჯახის სალოცავსა და საქონლის გამრავლების ტექსტს. შემდეგ თაფლიანი პურებით ოჯახის ყველა წევრს დააბედებდა. აბრამიანს ქართლში სამ დღეს ინახავდნენ. აბრამიანი საქონლის გამრავლების, განაყოფიერებისა და ბარაქიანობის მომნიჭებელ რიტუალს წარმოადგენდა. |
13:54, 9 აგვისტო 2017-ის ვერსია
აბრამიანი – საახალწლო ხონჩა (ქართლ.).
ახალი წლის დადგომისას ოჯახში აცხობდნენ ბასილას ქანდაკებას, ოჯახის თითოეული წევრისთვის ორ ბედისკვერს, ასევე, შინაური საქონლისათვის დამახასიათებელ ატრიბუტებს ცური, ფაფარი, სახვნელი, გუთანი, უღელი და სხვა).
ახალ წელს, განთიადისას, ოჯახის უფროსი ხონჩაზე დადებდა ღორის თავს, ბასილას პურის ქანდაკებას, ბედის კვერებს, თაფლიან პურებს და ზედ მიაკრავდა ანთებულ სანთელს. ასეთად დატვირთულ ხონჩას გარეთ გაიტანდა, სამჯერ ლოცვით შემოუვლიდა სახლს, შემდეგ მარანსა და ბოსელს მიულოცავდა და ისევ დარბაზში დაბრუნდებოდა, აბრამიანს კერასთან მისდგამდა, მუგუზლით ცეცხლს შეუჩიჩხინებდა, გაცვივდებოდა ნაპერწკლები და წარმოსთქვამდა ოჯახის სალოცავსა და საქონლის გამრავლების ტექსტს. შემდეგ თაფლიანი პურებით ოჯახის ყველა წევრს დააბედებდა. აბრამიანს ქართლში სამ დღეს ინახავდნენ. აბრამიანი საქონლის გამრავლების, განაყოფიერებისა და ბარაქიანობის მომნიჭებელ რიტუალს წარმოადგენდა.
ლიტერატურა
ს. მაკალათია, ახალწელიწადი საქართველოში, 1927.
