აკაკი წერეთელი: ჭაღარა
პროექტი: ბიბლიოთეკა სკოლას
| ავადმყოფი | აღმართ-აღმართ | ბაში-აჩუკი | გამზრდელი | განთიადი |
| თორნიკე ერისთავი | მოგზაურობა კახეთში | სულიკო | ||
| ქებათა-ქება | ღამურა | ჩემი თავგადასავალი | ჭაღარა | ხატის წინ |
დამხმარე მასალა:
|
მურად მთვარელიძე: რაც გულმა გიჩურჩულოს… |
|
ის აღარა ვარ, რაც
ვიყავ, ძნელი ყოფილა ჭაღარა... ვეღარ გაჰკივის თამამად ჩემი დაფი და ნაღარა. გული არ იშლის გულობას, მაგრამ ვერ მოსდევს ძალ-ღონე!.. ვარ ბევრი “ვაის” მნახველი და ბევრი “უის” გამგონე. ამევსო გული წვეთ-წვეთად ნაღველითა და შხამითა, ისე, ვით საუკუნები - სხვადასხვა მრავალ წამითა. მაშ რაღად მინდა სიცოცხლე მე, აწმყო-გამწარებულსა, თუ, ვისაც ვეტრფი, ვინც მიყვარს, ვხედავ მას აოხრებულსა? მაგრამ იმედი, ცის ნიჭი, რომ გამიელვებს გლახ-გულსა, თავი ტარიელ მგონია, ოცნებით გარემოცულსა. ვუხმობ ფრიდონს და ავთანდილს, მხარი მხარს მივცეთ, ხელი ხელს, ნესტან-დარეჯან ქაჯებს ჰყავს, მოელის ტურფა გამომხსნელს! რა ვუყოთ, თეთრი მერიოს!? სისხლით შევღებავ ჭაღარას და სულ სხვა ხმაზე დავუკრავ ამ ჩემს დაფსა და ნაღარას. მაგრამ ვაიმე, რომ ეჭვი მოუგზავნია ჯოჯოხეთს: მაცდურ სარკეში მახედებს, ოცნებას მიკლავს... გულს მიხეთქს!.. ამბობს: “ფრიდონ და ავთანდილ ჯერ ვერ გადიხდის ომსაო!... და შენც ტარიელს მოჰგავხარ ისე, ვით კატა ლომსაო”. მართალი არის, მაგრამ რა? რისთვის დავკარგო იმედი? გმირს წინა-უძღვის ყოველთვის უძლური წინამორბედი!.. არა! აყვავდეს იმედი!... გულს ვერ გამიტეხს ჭაღარა!.. გმირებს უძახის... უყივის ჩემი დაფი და ნაღარა!.. 1886 წ. |