კლერონი
(ახალი გვერდი: '''კლერონი''' – (ნამდვილი გვარი და სახელი კლერ ჟოზეფ იპოლიტლერი...) |
|||
| ხაზი 1: | ხაზი 1: | ||
| − | '''კლერონი''' – (ნამდვილი გვარი და სახელი კლერ ჟოზეფ იპოლიტლერის დე ლატიუდი), ფრანგი მსახიობი ქალი. განმანათლებლური [[კლასიციზმი თეატრალურ ხელოვნებაში|კლასიციზმი]]ს უთვალსაჩინოესი წარმომადგენელი. | + | [[ფაილი:Kleroni.PNG|მარჯვნივ|წარწერის ტექსტი]] |
| + | '''კლერონი''' – (ნამდვილი გვარი და სახელი კლერ ჟოზეფ იპოლიტლერის დე ლატიუდი), 25 იანვარი 1723 — 29 იანვარი 1803) ფრანგი მსახიობი ქალი. განმანათლებლური [[კლასიციზმი თეატრალურ ხელოვნებაში|კლასიციზმი]]ს უთვალსაჩინოესი წარმომადგენელი. | ||
1736 წ. შედგა მისი [[დებიუტი]] პარიზში, „კომედი იტალიენის“ სცენაზე. 1737-43 წწ. რუანას და ლილიას დასებში გამოდიოდა სუბრეტი ქალის [[ამპლუა]]ში. 1743 წ. შედგა მისი დებიუტი „კომედი ფრანსეზში“. ერთი თვის შემდეგ შევიდა „სოსიეტერის“ შემადგენლობაში და სულ მალე გახდა საფრანგეთის წამყვანი ტრაგედიული მსახიობი, თამაშობდა „ტრაგიკული პრინცესების როლებს“ სახელი გაითქვა როლების შესრულებით ვოლტერის ტრაგედიებში, რომლებსაც იგი მასზე მორგებით წერდა. დ. დიდროს თეორიაზე დაყრდნობით და ვოლტერის ხელმძღვანელობით იგი გახდა მე-18 ს. ფრანგული თეატრის ერთ-ერთი უმნიშვნელოვანესი რეფორმატორი. ვოლტერი ახდენდა იერსახის ფსიქოლოგიურ ინდივიდუალიზაციას, ებრძოდა არისტოკრატული თეატრის გადაპრანჭულობას, ფართოდ იყენებდა [[პანტომიმა]]ს, ელტვოდა [[თამაში (თეატრი)|თამაშის]] ექსპრესიას და დინამიკას. მან მოახდინა ტრაგიკული დეკლამაციის რეფორმა, უარი თქვა დაქვემდებარებოდა მეტყველების პირობით მელოდიურ [[ინტონაცია]]ს თავის „მემუარებში“ („ფიქრები თეატრალური დეკლამაციის შესახებ“), მან განსაზღვრა პროგრამა, როგორ უნდა იმუშავოს მსახიობმა თავის თავზე და როლზე. იგი მსახიობისაგან მოითხოვდა როლისადმი ანალიტიკურ მიდგომას, ხმის, [[დიქცია|დიქციის]], [[მიმიკა|მიმიკის]], [[ჟესტი]]ს იდეალური ფლობას. თავისი [[გმირი (თეატრი)|გმირების]] ჩაცმულობაში შეიტანა ეთნოგრაფიული და ისტორიული დეტალები. | 1736 წ. შედგა მისი [[დებიუტი]] პარიზში, „კომედი იტალიენის“ სცენაზე. 1737-43 წწ. რუანას და ლილიას დასებში გამოდიოდა სუბრეტი ქალის [[ამპლუა]]ში. 1743 წ. შედგა მისი დებიუტი „კომედი ფრანსეზში“. ერთი თვის შემდეგ შევიდა „სოსიეტერის“ შემადგენლობაში და სულ მალე გახდა საფრანგეთის წამყვანი ტრაგედიული მსახიობი, თამაშობდა „ტრაგიკული პრინცესების როლებს“ სახელი გაითქვა როლების შესრულებით ვოლტერის ტრაგედიებში, რომლებსაც იგი მასზე მორგებით წერდა. დ. დიდროს თეორიაზე დაყრდნობით და ვოლტერის ხელმძღვანელობით იგი გახდა მე-18 ს. ფრანგული თეატრის ერთ-ერთი უმნიშვნელოვანესი რეფორმატორი. ვოლტერი ახდენდა იერსახის ფსიქოლოგიურ ინდივიდუალიზაციას, ებრძოდა არისტოკრატული თეატრის გადაპრანჭულობას, ფართოდ იყენებდა [[პანტომიმა]]ს, ელტვოდა [[თამაში (თეატრი)|თამაშის]] ექსპრესიას და დინამიკას. მან მოახდინა ტრაგიკული დეკლამაციის რეფორმა, უარი თქვა დაქვემდებარებოდა მეტყველების პირობით მელოდიურ [[ინტონაცია]]ს თავის „მემუარებში“ („ფიქრები თეატრალური დეკლამაციის შესახებ“), მან განსაზღვრა პროგრამა, როგორ უნდა იმუშავოს მსახიობმა თავის თავზე და როლზე. იგი მსახიობისაგან მოითხოვდა როლისადმი ანალიტიკურ მიდგომას, ხმის, [[დიქცია|დიქციის]], [[მიმიკა|მიმიკის]], [[ჟესტი]]ს იდეალური ფლობას. თავისი [[გმირი (თეატრი)|გმირების]] ჩაცმულობაში შეიტანა ეთნოგრაფიული და ისტორიული დეტალები. | ||
00:44, 15 მარტი 2023-ის ვერსია
კლერონი – (ნამდვილი გვარი და სახელი კლერ ჟოზეფ იპოლიტლერის დე ლატიუდი), 25 იანვარი 1723 — 29 იანვარი 1803) ფრანგი მსახიობი ქალი. განმანათლებლური კლასიციზმის უთვალსაჩინოესი წარმომადგენელი.
1736 წ. შედგა მისი დებიუტი პარიზში, „კომედი იტალიენის“ სცენაზე. 1737-43 წწ. რუანას და ლილიას დასებში გამოდიოდა სუბრეტი ქალის ამპლუაში. 1743 წ. შედგა მისი დებიუტი „კომედი ფრანსეზში“. ერთი თვის შემდეგ შევიდა „სოსიეტერის“ შემადგენლობაში და სულ მალე გახდა საფრანგეთის წამყვანი ტრაგედიული მსახიობი, თამაშობდა „ტრაგიკული პრინცესების როლებს“ სახელი გაითქვა როლების შესრულებით ვოლტერის ტრაგედიებში, რომლებსაც იგი მასზე მორგებით წერდა. დ. დიდროს თეორიაზე დაყრდნობით და ვოლტერის ხელმძღვანელობით იგი გახდა მე-18 ს. ფრანგული თეატრის ერთ-ერთი უმნიშვნელოვანესი რეფორმატორი. ვოლტერი ახდენდა იერსახის ფსიქოლოგიურ ინდივიდუალიზაციას, ებრძოდა არისტოკრატული თეატრის გადაპრანჭულობას, ფართოდ იყენებდა პანტომიმას, ელტვოდა თამაშის ექსპრესიას და დინამიკას. მან მოახდინა ტრაგიკული დეკლამაციის რეფორმა, უარი თქვა დაქვემდებარებოდა მეტყველების პირობით მელოდიურ ინტონაციას თავის „მემუარებში“ („ფიქრები თეატრალური დეკლამაციის შესახებ“), მან განსაზღვრა პროგრამა, როგორ უნდა იმუშავოს მსახიობმა თავის თავზე და როლზე. იგი მსახიობისაგან მოითხოვდა როლისადმი ანალიტიკურ მიდგომას, ხმის, დიქციის, მიმიკის, ჟესტის იდეალური ფლობას. თავისი გმირების ჩაცმულობაში შეიტანა ეთნოგრაფიული და ისტორიული დეტალები.
