ებრაელები
ებრაელები - (ეტიმ. Ebrei) ეთნიკური ჯგუფი, რომელთა ფუძემდებელია სემის ერთ-ერთი შთამომავალი, ებერი. მათ სემიტური მოდგმა ეწოდათ. ისინი ძვ. წ. აღრ. XVIII საუკუნიდან პალესტინაში დამკვიდრდნენ და ფართოდ გავრცელდნენ ამ ტერიტორიაზე. მათ უამრავი განსაცდელი გადახდათ. ყველაზე მძიმე პერიოდი კი იერუსალიმის დანგრევა, ქრისტეს შობიდან I საუკუნეში - 70 წელს მოხდა. დაიშალა ებრაელთა მტკიცე და უზარმაზარი სამეფო, გაუქმდა სახელმწიფოებრიობა და ებრაელები მთელ მსოფლიოში მიმოიფანტნენ. მათ 1949 წლამდე სახელმწიფო აღარ ჰქონიათ. ებრაელები ცნობილი იყვნენ როგორც „მოსულები“ ანუ „მოსულები სხვა ქვეყნიდან“. აბრაამი კი უკვე იწოდებოდა ებრაელეად.
ებრაელთა უხილავი და ცოცხალი ღმერთია იაჰვე და ითვლებიან მის გამორჩეულ ხალხად. ებრაელებს ურიებად მოიხსენიებენ, რადგანაც უფლის ბრძანებით აბრაამი ქ. ურიდან გამოვიდა და აღთქმულ ქვეყანაში, დღევანდელ პალესტინაში დასახლდა. ებრაელებმა ისრაელიანთა სახელიც დაიმკვიდრეს, რადგანაც მათ უპირველეს იერარქს, ანუ პატრიარქს - იაკობს უფალმა დაარქვა ისრაელი, რაც ღმერთთან მებრძოლს ანუ ღვთისაკენ მსწრაფველს ნიშნავს.
დროთა განმავლობაში ერთიანი ებრაელი ხალხი ორ შტოდ გაიყო, ანუ წარმოიშვა ორი ებრაული სახელმწიფო ისრაელი და იუდეა.
მოციქულთა საქმეებში „ებრაელი“ აღნიშნავს პალესტინელ ქრისტიანებს, რომლებიც ებრაულ ან არამეულ ენებზე მეტყველებდნენ, ელინელების საპირისპიროდ, რომლებიც ბერძნულად ლაპრაკობდნენ. ძველ აღთქმაში გამოთქმა „ებრაული ენა“ და „ებრაულად მეტყველება“, როგორც იუდეველთა უძველესი ენის აღმნიშვნელი, არ გვხვდება. ძველი ებრაული ენა იქ იწოდება ან არამის ენად ან იუდაურ ენად. ებრაული ენა გვხვდება ახალ აღთქმაში, რომელიც უნდა გავიგოთ როგორც არამეული ენა. ეს ხალხური ენაა, რომელმაც ჩვენს წელთაღრიცხვამდე ბოლო საუკუნეში გამოდევნა ებრაული ენა. სიტყვები, რომლებსაც იოანე ღვთისმეტყველი ებრაულს უწოდებს, წმინდა არამეული წარმოშობისაა.
