არ უკიჟინო, სატრფოო

ნიკოლოზ ბარათაშვილი: არ უკიჟინო, სატრფოო
პროექტი: ბიბლიოთეკა სკოლას

კითხულობს პროზაიკოსი და მთარგმნელი ირმა ტაველიძე

არ უკიჟინო, სატრფოო	ბედი ქართლისა	ვპოვე ტაძარი	მერანი

ნაპოლეონ	საყურე	სულო ბოროტო	სული ობოლი

ფიქრნი მტკვრის პირას	შემოღამება მთაწმინდაზედ	ცისა ფერს	წერილი გრიგოლ ორბელიანისადმი

წერილი მაიკო ორბელიანისადმი	ხმა იდუმალი

დამხმარე მასალა:

ვალერიან გაფრინდაშვილი: ბარათაშვილი

არ უკიჟინო, სატრფოო, შენსა მგოსანსა გულისთქმა:
მოკვდავსა ენას არ ძალუძს უკვდავთა გრძნობათ გამოთქმა! არ უკიჟინო - არ უსაყვედურო, არ დაძრახო. გულისთქმა - აქ: ნაფიქრი, ნაგრძნობი.

მინდა, მზე ვიყო, რომ სხივნი ჩემთ დღეთა გარსამოვავლო,
საღამოს მისთვის შთავიდე, რომ დილა უფრო ვაცხოვლო. ვაცხოვლო – აქ: გავანათო, გავაცისკროვნო.

მინდა რომ ვიყო ვარსკვლავი, განთიადისა მორბედი,
რომ ჩემს აღმოსვლას ელოდნენ ტყეთა ფრინველნი და ვარდი. მორბედი – მაუწყებელი, მომასწავებელი.

მინდა, შენ იყო, სატრფოო, მშვენიერისა ცის ცვარი,
რომ განაცოცხლო შავარნო, მდელო, სიცხითა დამჭკნარი,
შავარნო – სიცხით დამწვარი და წყლით გაცოცხლებული ბალახი.

რომ მხოლოდ მზისა ციაგი მას დილის ნამსა იშრობდეს,
და, ერთად შესხივებულნი, შვებას მოჰფენდნენ სიცოცხლეს!

არეს ავსებდენ სიამით, მცენარეთ განმაცხოვლებლად,
იყვნენ მარადის, უხსნელად, სოფლისა განსათავებლად!
ნუ თუ ამ სულის წადილსაც ჰრქვა სიყვარული სხვათაებრ?
მაშინ მზეც უსხივ-უცეცხლოდ შეიძლებს ნათვას ვარსკვლავებრ;
უხსნელად – მარადიულად.

მაშინ ვარდიცა განთიადს ვერღარა გარდაიშალოს
და ცისა ცვარმან მდელოი არღარა გააბიბინოს.

მაშინ შენც სხვათა მოკვდავთა ბანოვანთ მიემსგავსები!
მაშ რად ერჩევი მათ შორის და ციურთ დაედარები?.. ბანოვანი – ქალბატონი.

მაგრამა მშვენიერება გაქვს, ცისიერო, უხრწნელი,
და ჩემთა გრძნობათ შენდამი ვერ დასდვან კაცთა სახელი! უხრწნელი – წარუვალი.

	არ უკიჟინო, სატრფოო, შენსა მგოსანსა გულისთქმა: მოკვდავსა ენას არ ძალუძს უკვდავთა გრძნობათ გამოთქმა!			არ უკიჟინო - არ უსაყვედურო, არ დაძრახო. გულისთქმა - აქ: ნაფიქრი, ნაგრძნობი.

	მინდა, მზე ვიყო, რომ სხივნი ჩემთ დღეთა გარსამოვავლო, საღამოს მისთვის შთავიდე, რომ დილა უფრო ვაცხოვლო.			ვაცხოვლო – აქ: გავანათო, გავაცისკროვნო.

	მინდა რომ ვიყო ვარსკვლავი, განთიადისა მორბედი, რომ ჩემს აღმოსვლას ელოდნენ ტყეთა ფრინველნი და ვარდი.			მორბედი – მაუწყებელი, მომასწავებელი.

	მინდა, შენ იყო, სატრფოო, მშვენიერისა ცის ცვარი, რომ განაცოცხლო შავარნო, მდელო, სიცხითა დამჭკნარი,			შავარნო – სიცხით დამწვარი და წყლით გაცოცხლებული ბალახი.

	რომ მხოლოდ მზისა ციაგი მას დილის ნამსა იშრობდეს, და, ერთად შესხივებულნი, შვებას მოჰფენდნენ სიცოცხლეს!

	არეს ავსებდენ სიამით, მცენარეთ განმაცხოვლებლად, იყვნენ მარადის, უხსნელად, სოფლისა განსათავებლად! ნუ თუ ამ სულის წადილსაც ჰრქვა სიყვარული სხვათაებრ? მაშინ მზეც უსხივ-უცეცხლოდ შეიძლებს ნათვას ვარსკვლავებრ;			უხსნელად – მარადიულად.

	მაშინ ვარდიცა განთიადს ვერღარა გარდაიშალოს და ცისა ცვარმან მდელოი არღარა გააბიბინოს.

	მაშინ შენც სხვათა მოკვდავთა ბანოვანთ მიემსგავსები! მაშ რად ერჩევი მათ შორის და ციურთ დაედარები?..			ბანოვანი – ქალბატონი.

	მაგრამა მშვენიერება გაქვს, ცისიერო, უხრწნელი, და ჩემთა გრძნობათ შენდამი ვერ დასდვან კაცთა სახელი!			უხრწნელი – წარუვალი.