ჩელო
| (ერთი მომხმარებლის ერთი შუალედური ვერსია არ არის ნაჩვენები.) | |||
| ხაზი 1: | ხაზი 1: | ||
[[ფაილი:ViolonCeli.png|thumb|150პქ|ვიოლონჩელი]] | [[ფაილი:ViolonCeli.png|thumb|150პქ|ვიოლონჩელი]] | ||
| − | '''ვიოლონჩელი''' - (იტალ. violoncello), ვიოლონჩელი ანუ ჩელო, ხემიანი მუსიკალური საკრავი (ბან-ტენორის რეგისტრიანი) მიეკუთვნება [[ვიოლინო|ვიოლინოს]] ოჯახს. სიმები აიწყობა წმინდა კვინტებით ([[დიდი ოქტავა|დიდი ოქტავის]] [[დო]] და სოლ, მცირე ოქტავის რე და პირველის ლა). იხმარება როგორც [[სოლო]], საანსამბლო და საორკესტრო საკრავი. | + | '''ვიოლონჩელი''' - (იტალ. violoncello), ვიოლონჩელი ანუ ჩელო, ხემიანი მუსიკალური საკრავი (ბან-ტენორის რეგისტრიანი) მიეკუთვნება [[ვიოლინო|ვიოლინოს]] ოჯახს. [[სიმი (მუსიკა)|სიმები]] აიწყობა წმინდა კვინტებით ([[დიდი ოქტავა|დიდი ოქტავის]] [[დო]] და [[სოლი (მუსიკალური ბგერა)|სოლ]], მცირე ოქტავის [[რე (მუსიკალური ბგერა)|რე]] და პირველის ლა). იხმარება როგორც [[სოლო]], საანსამბლო და საორკესტრო საკრავი. |
ვიოლონჩელი წარმოიშვა XV ს. დასასრულსა და XVI ს. დასაწყისში ხალხური ხემიანი საკრავების განვითარების შედეგად. ვიოლონჩელის კლასიკური ნიმუშები შექმნეს XVII-XVIII სს. იტალიელმა ოსტატებმა (ა. და ნ. [[ამატები]], ჯ. [[გვარნერები|გვარნერი]], ა. სტრადივარიუსი). ცნობილია რუსი ოსტატების ი. ბატოვის, ე. ვიტაჩეკის და ტ. პოდგორნის ვიოლონჩელები. | ვიოლონჩელი წარმოიშვა XV ს. დასასრულსა და XVI ს. დასაწყისში ხალხური ხემიანი საკრავების განვითარების შედეგად. ვიოლონჩელის კლასიკური ნიმუშები შექმნეს XVII-XVIII სს. იტალიელმა ოსტატებმა (ა. და ნ. [[ამატები]], ჯ. [[გვარნერები|გვარნერი]], ა. სტრადივარიუსი). ცნობილია რუსი ოსტატების ი. ბატოვის, ე. ვიტაჩეკის და ტ. პოდგორნის ვიოლონჩელები. | ||
| ხაზი 14: | ხაზი 14: | ||
==წყარო== | ==წყარო== | ||
| − | მუსიკის ენციკლოპედიური ლექსიკონი | + | [[მუსიკის ენციკლოპედიური ლექსიკონი]] |
| − | + | ||
[[კატეგორია:მუსიკალური საკრავები]] | [[კატეგორია:მუსიკალური საკრავები]] | ||
[[კატეგორია:სიმებიანი საკრავები]] | [[კატეგორია:სიმებიანი საკრავები]] | ||
[[კატეგორია:ხემიანი საკრავები]] | [[კატეგორია:ხემიანი საკრავები]] | ||
მიმდინარე ცვლილება 11:20, 19 ივნისი 2023 მდგომარეობით
ვიოლონჩელი - (იტალ. violoncello), ვიოლონჩელი ანუ ჩელო, ხემიანი მუსიკალური საკრავი (ბან-ტენორის რეგისტრიანი) მიეკუთვნება ვიოლინოს ოჯახს. სიმები აიწყობა წმინდა კვინტებით (დიდი ოქტავის დო და სოლ, მცირე ოქტავის რე და პირველის ლა). იხმარება როგორც სოლო, საანსამბლო და საორკესტრო საკრავი.
ვიოლონჩელი წარმოიშვა XV ს. დასასრულსა და XVI ს. დასაწყისში ხალხური ხემიანი საკრავების განვითარების შედეგად. ვიოლონჩელის კლასიკური ნიმუშები შექმნეს XVII-XVIII სს. იტალიელმა ოსტატებმა (ა. და ნ. ამატები, ჯ. გვარნერი, ა. სტრადივარიუსი). ცნობილია რუსი ოსტატების ი. ბატოვის, ე. ვიტაჩეკის და ტ. პოდგორნის ვიოლონჩელები.
XVII–XVIII სს. ვიოლონჩელმა თავისი სავსე, გამომსახველი ჟღერადობის წყალობით განდევნა ვიოლა და გამბა. ვიოლონჩელოსთვის ნაწარმოებები დაწერეს: ი. ს. ბახმა, ლ. ბეთჰოვენმა, ფ. მენდელსონმა, ფ. შოპენმა, ი. ბრამსმა, რ. შუმანმა, ა. დვირუაკმა, პ. ჩაიკოვსკიმ, ე. გრიგმა, ქართველებმა: შ. თაქთაქიშვილმა, ა. მაჭავარიანმა, ო. თაქთაქიშვილმა, ს. ცინცაძემ, ფ. ღლონტმა, დ. შავლოხაშვილმა, ვ. აზარაშვილმა, გ. ციციშვილმა და სხვ.
ცნობილი ვიოლონჩელისტები არიან: ლ. ბოკერინი, ჟ. დიუპორი, ფ. სერვე, პ. კასალსი, ს. კნუშევიცკი, დ. შაფრანი, მ. როსტროპოვიჩი და სხვ. ქართველები: ა. ჩიჯავაძე, გ. ბარნაბიშვილი, თ. გაბარაშვილი, ე. ისაკაძე, ო. ჩუბინიშვილი და სხვა.
